طزاحی فزم ساختمان به منظور استفاده از انزژی های تجدیدپذیز

طراحی صحیح بناهای معماری، نقش مؤثری در کاهش میزان اتلاف و مصرف انرژی دارد. فرم ساختمان ها یکی از مواردی است که باید برای دستیابی به معماری پایدار، به ویزگی های آن توجه نمود. این مقاله با رویکرد توصیفی- تحلیلی به بازشناسی و معرفی روش ها و اصولی می پردازد که معماران می توانند با استفاده از آنها به یک معماری اقلیمی پایدار دست پیدا نمایند. اصول و ویژگی های بررسی شده در این نوشتار عبارت از حجم فرم، کشیدگی فرم، سازه فرم، ارتفاع فرم، محل و نسبت فضای پر و خالی در فرم، مصالح ساخت فرم و جایگاه تأسیسات در فرم ساختمان می باشد. متناسب با تحلیل ها در هر قسمت، از مثال های معماری تاریخی و معاصر ایران و جهان برای فهم بهتر موضوع استفاده شده و بعضاً مقایسه ی تطبیقی نیز صورت گرفته است. در هر قسمت راهکارهایی نیز برای دستیابی به فرم مطلوب ارائه شده است.

Keywords:

انرژی های تجدیدپذیر , معماری اقلیمی , معماری تاریخی , معماری معاصر , فرم ساختمان