تبارشناسی نور (طبیعی) در هنر معماری (از دوران باستان تا عصر روشنگری)

زیبایی که به چشم می آید از پرتو نور و روشنایی است و گرنه در تاریکی ،زیبایی مفهومی ندارد. زیبایی حقیقتی با نورمعرفت درک می گردد و زیبایی ظاهری با عزیزترین حس ما که بینایی است دیده می شود. از جمله علوم و هنرهایی کهمی توان به نقش نور در آن اشاره داشت، هنر معماری است که بحث مفصلی را در زمینه روند بهره گیری از نور طبیعی به خود اختصاص می دهد، که در این مقاله به بررسی تبار شناسی نور از یونان باستان تا عصر روشنگری(رنسانس)، بهعنوان یک جزء سازنده و مفهوم بخش، امید بر این دارد که در آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور طبیعی به صورت یک عنصر کاملاً اثر بخش باشیم. در هنر معماری نور یکی از اجزایی است که کنار عناصر و مفاهیم دیگر از قبیل ساختار، نظم فضایی، مصالح، رنگ و… مطرح می شود و در طراحی به عنوان یک عنصر مجزا باید نقشخود را ایفا کند که این نقش خود می تواند به بخش های ریزتر در تبار شناسی نور تقسیم شود که عبارت است از فیزیک نور(اپتیک)، بررسی ماهیت نور و بررسی نور از نظر گرمایشی. مقاله ی پیشرو به روش استقرایی به مقایسه ی تبار شناسینور در دوران های ذکر شده پرداخته است و در آخر با دیاگرام های طراحی و اعتقادات بشر به طبیعت گرایی وماورالطبیعه و در آخر در عصر روشنگری به انسانگرایی تقسیم شده که پایه اصلی نتایج را به خود اختصاص داده است. در یونان و روم باستان، معمار با عقیده طبیعت گرایی خود از نور بهره برده و در دوران مسیحیت تا گوتیک اعتقادات به رستگاری با گذشت زمان بیشتر شده تا در دوران عصر روشنگری به منورالفکری در ذهن فلاسفه جلوه نمایی می کند

Keywords:

تبار شناسی , نورشناسی , ماهیت نور , یونان باستان , عصر روشنگری