داستان گویی نمایشی در ایران
Publish place: Research in Persian Language & Literature، Vol: 4، Issue: 7
Publish Year: 1385
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 730
This Paper With 17 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PLL-4-7_002
تاریخ نمایه سازی: 5 آذر 1393
Abstract:
هر چند داستان گویی نمایشی در سرزمین ها و زمان های مختلف همواره وجود داشته، در ایران روال رو به رشدی نداشته است. پیش از اسلام، گوسان های پارتیو خنیاگران ساسانی، هنگام داستان گویی از موسیقی، رقص و آواز و احتمالاً همراهی چند بازیگر بهره می گرفتند. این نوع داستان گویی در جریان تغییرمذهب ایرانیان از آیین زردشت به اسلام، جوهره خود را حفظ کرد؛ اما برخی ویژگی های خود را از دست داد و بر بازیگری داستان گو اتکا پیدا کرد.در دوره اسلامی به سبب محدودیت هایی که در پی تفسیر آموزه های دینی برای هنرهای تجسمی و نمایشی به وجود آمد، داستان گویی نمایشی به روایتی محدود شد که غالباً یک نفره انجام می گرفت و آن را «نقالی» می خواندند. همین محدودیت موجب تقویت بازیگری شد و بر تعزیه تأثیر گذاشت. با عزاداری گسترده و نمایش گرایانه ای که در دوره صفوی آغاز شد و در قرون بعد به نمایش مصائب (تعزیه / شبیه خوانی) منجر گشت، زمینه اجتماعی مساعدی برای نمایش دادن و تجسم بخشیدن داستان های حماسی و مذهبی فراهم آمد و میراث داستان گویی نمایشی نقالان، این تحول را به کمال رسانید.
Keywords:
Authors
علی شیخ مهدی
دانشجوی دکتری پژوهش هنر دانشگاه تربیت مدرس
محمود طاووسی
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس
محمدرضا خاکی
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس
حبیب الله لزگی
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس