برخی قابلیتهای قانون تجارت الکترونیکی ایران (مقایسه با کنوانسیون فروش بین المللی کالا)

هنگامی که طرفین قرار داد در یک جلسه حضور ندارند و از راه دور با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند، معمولا ایجاب وقول، بهطور همزمان و مقارن انجام نمیشود، و هر یک از ایجاب و قبول، درمکان و زمان متفاوتی از سوی طرفین قرار داد صادر میشود. قراردادهای منعقده، از طریق واسطه های الکترونیک، غالبا مشمول چنین وضعیتی هستند. در این حالت، مسئله مهمی که مورد توجه قرا ر میگیرد، مسئله زمان و مکان وقوع عقد است. هنگامی که فروشنده مقیم تهران با اعلام مشخصات قیمت کالا بر روی سایت اختصاصی خود، عملا وصریحا برای فروش کالا، یاخدمات به مخاطبان خود ایجاب مینماید و مخاطبان وی که مقیم آسیا، اروپا، امریکا، و یا هر قاره دیگری هستند . قبولی میدهند، با توجه به تفاوت زمانی و مکانی اقدامات on line طرفین قرارداد ، باید زمان و مکان ارسال و دریافت «داده پیام» معلوم گردد، و همچنین مشخص گردد که قرار داد در چه زمانی و در کدام کشور، منعقد شده است، در این صورت عدم تعیین زمان و مکان انعقاد قرارداد ، ابهامات و مسائل حقوقی زیادی را در روابط فی ما بین طرفین لاینحل باقی می گذارد. با توجه به اینکه قانون نمونه آنسیتال و همچنین قانون تجارت الکترونیک ایران، از زمره قواعد ماهوی نیستند، به مسئله اعتبار قرار داد و آثار حقوقی آن توجه ننموده و آن را به قواعد عمومی واگذار کرده اند. بر عکس ، زمان ارسال و دریافت داده پیام و مکان ارسال و دریافت داده پیام را مورد توجه قرار داده اند، بنابراین تعیین زمان و مگان قرار دادهای منعقده از طریق واسطه های الکترونیک ، علاوه بر مقررات ناظر به تجارت الکترونیک، باید به قواعد نیز توجه نمود.