بلایای طبیعی با رویکرد بکارگیری سرپناه اضطراری در مناطق حادثه دیده

بشر در طول تاریخ همواره شاهد حوادث مختلف طبیعی و یا غیر طبیعی نظیر زمین لرزه، سیل، طوفان و جنگ بوده است . این حوادث موجب بروز صدماتی اجتماعی و اقتصادی در جوامع انسانی می گردد و به کشته شدن بسیاری و بی خانمان شدن بسیاری دیگر می انجامد. ایران نیز همواره با چنین حوادثی مواجه بوده است که از مهم ترین آنها می توان به زمین لرزه اشاره نمود. یکی از مهم ترین و بارزترین پیامدهای زلزله ، ویرانی منازل مسکونی و بی خانمان شدن ساکنان آن ها است که تأثیرات مختلفی بر مردم سانحه دیده می گذارد . این تأثیرات از یک سو ناشی از عدم وجود مکانی جهت آسایش و استراحت نیز در امان ماندن از شرایط خاص جوی است و از سوی دیگر متأثر از عدم احساس امنیت و کم رنگ نشدن سانحه در نظر بازماندگان ، این گونه تأثیرات بر ضرورت تأمین مسکن که گام اولیه آن اسکان موقت است صحه می گذارد. آنچه در این مقاله مورد بحث قرار می گیرد تقسیم بندی نگرش های موجود به طراحی و اجرای اسکان موقت در دو قالب صنعتی و بومی است. این دو دسته قالب های فکری را تشریح می کنند که شیوه های ساختاری اسکان موقت را رقم زده و در موقعیت های مختلف با توجه به سیاست گذاری های کلی و نیز بسترهای مختلف جغرافیایی – اجتماعی ، مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از هر یک از این دو شیوه در پی دستیابی به اهدافی خاص، و نیز دارای نتایجی معین، و در بر گیرنده محدودیت ها و امکاناتی می باشند که آگاهی بافتن از آنها در انتخاب نوع سیستم و یا در طراحی یک سیستم جدید می تواند مورد استفاده متخصصین و دست اندرکاران قرار گیرد.

بلایای طبیعی با رویکرد بکارگیری سرپناه اضطراری در مناطق حادثه دیده Keywords:

اسکان موقت , اسکان موقت صنعتی , اسکان موقت بومی