بررسی روند برنامه ریزی شهری در تبلور آثار معماری شهرهای ایران با تأکید بر معماری اسلامی – ایرانی و تطبیق با فنآوریهای نوین

رویکرد برنامهریزی شهری در تطبیق با اصول و مفاهیم معماری اسلامی – ایرانی میتواند سبب تبلور لایه-های فرهنگی و مادی گردد به نوعی که باعث ابداع گونهها و سبکهای نوینی از معماری شود که مشتق ازسیر تاریخی روند شهرسازی و معماری اسلامی – ایرانی به انضمام فنآوریهای نوین باشد. هدف مقاله حاضر بررسی سیر و روند برنامهریزی شهری در جهت تبلور آثار معماری شهرهای ایران است. روش تحقیقتوصیفی - تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانهای، اسنادی و بررسی وضعیت شهرهای ایران میباشد. برای ارایه وضعیتها از نتایج پژوهشهای انجام شده در جهت تبیین وضعیت گذشته، حال و آینده )روند تاریخی(استفاده شده است. نتایج نشان میدهد، معماری اسلامی دارای ارزشهای انسانی، سعادت و کمال انسانها و معماری ایرانی شکوه رنگ، هنر و نماد خداپرستی را نمایان میسازد. فنآوریهای نوین در معماری سبزحمایت از زمین، مهارت و استفاده از حداقل فضا را در ارتباط با مواد بیان مینمایند، تطبیق فرآیند برنامهریزی شهری با معماری نیز سبب شکوفایی بیشتر فضاهای شهری میگردد، فاصله برنامهریزی شهری و معماریباعث آشفتگی در ابعاد مختلف شهری میگردد که ضرورت همافزایی نتایج در جهت تبلور عینی الگوی شهرسازی نوین را مضاعف مینماید، همچنین پیشنهادها و راهکارهایی در تطبیق وضعیت برنامهریزی شهری با معماری و فناوریهای نوین ارایه شده است.

Keywords:

برنامهریزی شهری , معماری اسلامی , معماری ایرانی , فنآوریهای نوین شهری