نقش شیوه های مدیریت مبتنی بر کارکردهای اکولوژیکی و زمین شناختی در کاهش فقر جوامع محلی

در کشور های در حال توسعه بیکاری به میزان زیادی دیده می شود و انسان ها برای زنده ماندن به میزان زیادی به محیط زیست خود وابسته هستند . به علاوه ، استفاده ی ناپایدار و بیش از اندازه ی منابع سرزمین نه تنها باعث کاهش تنوع زیستی می شود ، بلکه در نتیجه آن اکوسیستم ها تخریب و یا تضعیف شده و از کارکرد آنها به عنوان عامل اصلی خدمات محیط زیست کاسته خواهد شد.(Rhett Smart et al. 2005 ( فرایند حفاظت بر پایه روابط همکارانه و موثر با جوامع برای دست یافتن به حفاظت منطقی در راستای توسعه پایدار قرار دارد . این مقاله سعی دارد که با معرفی شیوه های مبتنی بر کارکرد اکولوژیک و زمین شناختی در تنظیم رابطه فقر جوامع محلی این نقطه نظر را بسط دهد که اغلب مناطق حفاظت شده با اقتصاد ناحیه ای مناطق در هم آمیخته اند و از این رو در معاش و از طرفی در فرصتهای اشتغال و تولید جوامع محلی دخالت دارند . تاکید بیش از حد توان بوم شناختی بر توسعه که خود می تواند در سازوکاری دیگر فقر جوامع محلی را گسترش می دهد ، نه تنها مناطق وسیعی از اراضی واقع در خارج از مناطق حفاظت شده را دچار سیر قهقرایی و تخریب می کند ، بلکه مناطق حفاظت شده که دارای ویژگی ها و کارکرد های اکولوژیکی مهمی هستند را نیز تحت فشار و در معرض آسیب قرار می دهد . وضعیت کنونی تالاب شادگان نمونه بارزی از اثرگذاری اقدامات انسانی در درون و بیرون از محدوده های حفاظت شده است و نشان می دهد که با وجود اقدامات سختگیرانه حفاظتی در محدوده ی پناهگاهها و مناطق حفاظت شده ، بازهم شاهد تخریب روز افزون آن هستیم . حال آنکه اقدامات بشری می توانند موجب انحطاط بوم شناختی تالاب شود و راه حل را باید در حل مشکلات معیشتی مردم وابسته به مناطق حفاظت شده جستجو نمود .

Keywords:

کارکرد اکولوژیک و زمین شناختی , مدیریت , فقر