لزوم تغییر در شیوه تولید طرح های شهری در شهرهای جدید

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] مساله اصلی شهرهای جدید، جدا از مسئله عمومی شهرسازی کشور نیست، بحران در شهرسازی کشور دارای علت ها و عامل های زیاد و پیچیده است که به طور خلاصه حاصل سه فاکتور اصلی است و آن ها عبارتند از : الف - نظام تصمیم گیری و تشکیلات شهرساز کشور ب- قوانین شهری و مقررات و ضوابط شهرسازی ج - نظم تصمیم سازی، تولید طرح و برنامه، برای توسعه و عمران شهرها دو زمینه ( الف ) و ( ب) نقش پایه ای و موثرتری از زمینه ( ج ) بر وضعیت شهرسازی موجود و آینده ایران دارد، به همان نسبت نیز تغییر و تحول در آن دو مستلزم سیاستگذاری های اساسی و بنیادی است و به آسانی نمی توان تشکیلات و قوانینی شهرسازی را دگرگون ساخت. هر چند که ضرورتا بیاستی هر چه زودتر نسبت به اصلاح تشکیلات و قوانین اقدام نمود، اما به علت دشواری انجام این امر، نمی توان اصلاح شیوه های برنامه ریزی و مدیریت طرح ها را به تعویق انداخت. زیرا اصلاح نظام طرح و برنامه، یا به عبارتی دیگر نظام تصمیم سازی آسان تر از اصلاح نظام تصمیم گیری است و شرایط اصلاح نظام مدیریت و برنامه ریزی در مقایسه با زمینه قوانین و مقررات، فراهم تر می باشد. تجربیات شهرسازی شهرهای جدید نشان داده است که نحوه تولید و فرایند تهیه طرح های شهری موجود جوابگوی نیازها مبرم مدیریت شهری شهرهای جدید نمی باشد . روند طولانی و پر پیچ و خم تهیه و تصویب طرح ها و فقدان قوانینی و مقررات شهر سازی این معضل را دو چندان ساخته است . مشکلات مربوط به عملیات اجرائی عمرانی با مشکلات مبروط به برنامه اسکان و تامین خدمات شهری ( شهرداری) آن چنان در هم آمیخته اند که میدیرت شهرهای جدید راعملا فلج ساخته است . معمولات طرح ها و برنامه ها بدون توجه به معضلات مدیریت تهیه می گردند ( تفارق تصمیم گیری و تصمیم سازی ) طرح ها عملا در سطح ارائه تصویر معقول از نحوه شکل گیری کالبدی شهرها باقی مانده اند . خواست اصلی مدیریت شهرهای جدید انطباق دادن طرح ها و برنامه ها با مسائل و موضوعات و اقعی و عملی شهرهای چدید است و طرح ها شهرها بایستی به تناسبت این نیاز تولید و تهیه شوند. در این مقاله سعی شده است این شیوه معرفی شوند.