تبرید پایدار از گذشته تا امروز تحت لوای بادگیر

یکی از ارکان اصلی طراحی ساختمانها در معماری معاصر، پایداری ساختارهاست. این مهم از آنجا بر می آید که منابع تجدید ناپذیر زیرزمینی در شرف زوالند و جایگزینی آنها نیازمند قرنها زمان. از سوی دیگر رشد جمعیت، با افزایش مصرف انرژی، خودتأکیدی است بر به کارگیری انرژی های پایا در ساختمانها. معماری معاصر در جهت ایجاد تهویه مطبوع طبیعی به منظور بهینه سازی مصرف انرژی، نیازمند به کارگیری نیروی باد است.باد در معماری سنتی با کمک سازه هایی چون بادگیر، جهت برقراری آسایش حرارتی مورد استفاده قرار می گرفته است. تعلق بادگیر به ساختمانهای چهار فصل با توجه به اقلیم، موجب شکل گیری ساختار آن می شد. لذا جهت استفاده از این سازه سنتی درساختمان امروزی نیازمند همسو کردن آن با زمان، مکان و تغییرات اقلیمی هستیم. در این راستا تا کنون تحقیقات مدونی صورت گرفته است ولیکن هیچکدام از آنها به مقوله امروزی نمودن بادگیرهای سنتی نپرداخته اند. محور اصلی این پژوهش بر بررسی توصیفی-تحلیلی استوار است و نتایج آن به مدد استنتاج و تحلیل یافته ها حاصلشده است. مقاله حاضر با نگاهی به تاریخچه بادگیر و ذکر اندام و انواع آن جایگاه عوامل محیطی را در شکل گیری بادگیر مورد بررسی قرار داده است. همچنین با الهام از نحوه عملکرد بادگیرهای سنتی و عوامل تأثیرگذار بر عملکرد آنها از یک سو و بررسی بادگیرهای مدرن و رویکرد آنها در استفاده بهینه از انرژی های طبیعی از سوی دیگر، به ارائه الگوطرح هایی از بادگیر برای بناهای مرتفع امروزی پرداخته است.

Keywords:

بادگیر , تهویه طبیعی , اقلیم , کارایی , بناهای امروزی , طرح واره