نیاز سنجی آموزشی کارکنان ارائه دهنده خدمت در بخش سرپایی: مورد مطالعه درمانگاه مطهری و امام رضا (ع) شهر شیراز

مقدمه: این پژوهش به منظور دستیابی به مؤثرترین گزینه های آموزشی مورد نیاز کارکنان ارائه دهنده خدمت در بخش سرپایی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر، مقطعی و در سال 1393 انجام شد. در این پژوهش کلیه شکایات مراجعین طی سال های 1392-1391 به صورت سرشماری از واحد رسیدگی به شکایات درمانگاه جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار EXCEL تحلیل شد.برای اخذ نظرات ارکنان و مدیران، از فرم نظرسنجی محقق ساخته پس از اطمینان از روایی (توسط خبرگان) و پایایی ابزار ( x=0/79) استفاده شد. کلیه منشی ها ، کارکنان درمانی،نگهبانان و مدیران درمانگاه به صورت تمام شماری وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری تی و آنووا تحلیل شد. نتایج : یافته ها نشان داد بیشترین میزان شکایات مراجعین، مربوط به برخورد نامناسب کارکنان بود ( 55 فقره شکایت برابر با %35/5) .ضمنا بیشترین تعداد کارکنان حاضر نیز متقاضی برگزاری دوره مهارت های ارتباطی در محیط کار بودند.همچنین بین میانگین امتیازات دو دوره آموزشی مدیریت استرس (4../.توانمندسازی این گروه، توجه ای همه جانبه به تهیه بسته آموزشی ضمن خدمت معطوف شود.

Keywords:

آموزش , نیازسنجی , نیازسنجی آموزشی , بخش سرپایی , توانمندسازی , دانشگاه علوم پزشکی شیراز