تبیین پدیدارشناسی هرمنوتیک در ایجاد حس تعلق به مکان انسان ساخت

پدیدارشناسی نوعی پژوهش توصیفی دربارهی پدیدههاست. واژه پدیدارشناسى، نخست در سال 1764 بهوسیله یوهان هاینریش لمبرت از پیروان کریستین ولف بهکاررفته است. از زمان پیدایش تغییراتی را به خود دیده است. پدیدارشناسی نگرش فلسفی و انضمامی است، در این شیوه هر پدیده بدون اتکا بهپیش داشتههای قبلی و ادراکات ناآزموده بهطور آگاهانه و صریح بررسی و درک میشود. هرمنوتیک در لغت به معنای علم تفسیر است، علم هرمنوتیک بنیان تمام دانشهایی ست که بافهم پدیدهها سروکار دارد. مبدأ تاریخی هرمنوتیک در دنیای مسیحیت، همراه با نهضت اصلاح دینی در قرن 16 است. ازنظر هایدگر پدیدارشناسی به معنی اصیل کلمه هرمنوتیکی است زیرا هرمنوتیک نه یک روش بلکه وجه وجودی انسان است. پدیدارشناسی ناظر است به روش پژوهش در جهت اخذ مفاهیم از طریق شیوههایخاص توضیح و رفع پوشش ازآنچه پوشیده است و ازاینرو پدیدارشناسی با هرمنوتیک همبسته است.یکی از معانی مهم در ارتقای کیفیت محیطهای انسانی حس تعلق به مکان هست. حس مکان عاملی برایاحساس امنیت، لذت و ادراک عاطفی افراد است و به هویتمندی افراد و احساس تعلق آنها به مکان کمک میکند. از نگاه رویکرد پدیدارشناسی تجربه اصلیترین رکن ادراک مفاهیم و معنای یک مکان است و هر چه مدت ارتباط افراد با یک مکان بیشتر میشود به همان نسبت شناخت و ادراک انسانها از آن مکان افزایشیافته و امکان ایجاد معنای تعلق در محیط نیز افزایش مییابد. هدف مقاله حاضر این است تا با بهره گیری از پدیدارشناسی هرمنوتیک، راهکارهایی ایجاد حس تعلق در مکان انسان ساخت راارائه نماید. روش پژوهش این مقاله توصیفی – همبستگی میباشد.

Keywords:

پدیدارشناسی , هرمنوتیک , مکان انسانساخت , حس تعلق به مکان