بررسی نقش و جایگاه طراحی شهری در تامین امنیت روانی شهروندان

یکی از راهبردهای مهم پیشگیرانه از جرم و ایجاد امنیت روانی در محیط شهری، پیشگیری از طریق معماری شهری و طراحی محیطی است ، طراحی مناسب و کاربردی مؤثر از فضا و محیط ساخته شده که منجر به کاهش فرصت های مجرمانه، ترس از جرم و بهبود کیفیت زندگی و موجب امنیت روانی در محیط می شود. مفهوم امنیت اجتماعی و احساس امنیت شهروندان را می توان به عنوان عنصری کلیدی در جهت دستیابی به شهری آرمانی و دور از آسیب های شهری و کج روی های اجتماعی تلقی نمود. در حقیقت احساس عدم امنیت مانعی جدی در برابر فعالیت های اجتماعی شهروندان به ویژه در مکان های خاص خواهد شد که خود از یک سو موجب تداوم و تشدید ناهنجاری های اجتماعی می گردد و از سوی دیگر تنزل ارزش های هویتی و کاهش سرمایه ی اجتماعی خواهد گردید. لذا بررسی و شناسایی عوامل تاثیر گذار در این راستا از اهمیت بسزایی برخوردار است. در مقاله حاضر در ابتدا به تعریف امنیت در فضای شهری و مؤلفه های روانی و عینیت تأثیر گذار در آن اشاره میشود و سپس به بیان شاخص های کالبدی منظر شهری و موثر در امنیت پرداخته میشود و در نهایت به نتایج حاصل از این که گسترش و توسعه به کار گیری این مفهوم در ادبیات شهرسازی جهان، نشان از توانمندی بالای این روش در ارتقای سطح ایمنی و کارآمدی نتایج دارد می رسیم که بر این اساس ضروری به نظر می رسد مطابق با معیار ها و استاندارد هایی که در گذشته معماری و شهرسازی ایران کاربرد داشته است در عین استفاده از اصول و معیارهایی که در این روش مورد تاکید قرار گرفته و کار بست یافته است ، اقداماتی صورت گیرد

Keywords:

طراحی شهری , امنیت , امنیت روانی , شهرسازی سنتی