بررسی فلسفه تعلیم و تربیت از دیدگاه فارابی و کانت و ارائه شیوه های تربیتی ائمه اطهار (ع)

از نظر فارابی، آنچه انسان را به تکاپو میاندازد و به زندگی گروهی میکشاند نیازهای طبیعی اوست. پس انسان الزاما موجودی است مدنیالطبع و این واقعیت از ذات نیازهای او برمیخیزد. فارابی عقیده دارد که فضایل باید در حالت تعادل باشند، به گونهای که در کسب آنها، افراط و تفریط وجود نداشته باشد. همچنین فارابی فضائل را به چهار دسته فکری، نظری، اخلاقی و عملی تقسیم میکند. کانت معتقد است برخلاف پرورش و تربیت در ساختهاى فیزیکى، اخلاقى و عملى، فرد نیازى به تربیت دینى در مقطع کودکى ندارد، بلکه تاخیر آن به مراحل دیگر سنى (نوجوانى و جوانى) بیشتر مثمر ثمر است. بنابراین، تربیت دینى صرفا به دلیل وضعیتخاص حاکم بر محیط تربیتى کودک لازم مىگردد. فلسفه تربیتى کانت و روسو نسبت به تفکیک غیرقابل قبول مفاهیم دینى از دیگر مفاهیم ارزشى، اخلاقى و انسانى شده است. کانت به تبع روسو برداشت کاملا متفاوتى را از هویت دینى عرضه مىدارد، برداشتى که رعایت آن محتواى قابل ملاحظهاى را براى دین بعنوان یک مسلک و شریعت باقى نمىگذارد تا قابل عرضه در قالب روشهاى تربیتى باشد. در ادامه به تشریح شیوه های تعلیم و تربیت در سیره ائمه اطهار علیهمالسلام پرداخته شده است که به فرموده قرآن بطور کلی به دو شیوه انذار و تبشیر به تربیت مردم پرداخته اند. که از این شیوه ها می توان به ارتباط چهره به چهره، تربیت شاگردان برجسته، املای مطالب علمی، خطابه و موعظه، امربه معروف و نهی از منکر، تمسک به قرآن و سنت، مناظره و استدلال، کرامت، دعا، نامه و پیمان نامه اشاره نمود

Keywords:

فلسفه تعلیم تربیت , فارابی , کانت , شیوه های تربیتی ائمه