بررسی مزایا و معایب پیوستن ایران به سازمان جهانی تجارت

جهانی شدن، موضوع روز ادبیات سیاسی، تجاری و فرهنگی جهان شده است . یکی از روش های رسمی پیوستن به فرایندهای بین المللی پیوستن به سازمان تجارت جهانی WTO5 است. موافقت نامه عمومی سازمان تجارت جهانی ، حاوی یک سلسله اصول و مقررات تعیین کننده برای تجارت خدمات است. کشورهایمتقاضی الحاق به این سازمان از جمله ایران ، مکلف هستند مغایرت قوانین و مقررات خود را با اصول و مقررات مرتفع سازند و البته برخی می توانند در زمان مذاکرات الحاق ، معافیتها و استثنائاتی را بر این اصول باز کنند. بر این اساس در این تحقیق به بررسی نظام بین الملل در دوره ای که سازمان تجارت جهانی تشکیل شده همت گماشته شده و رفتارهای سیاست خارجی کشورهای عضو این سازمان و مبانی آن، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که الحاق بهWTO موجب افزایش درآمد ملی به میزانی کمتر از نیم درصد خواهد شد که حدود دو پنجم آن به امتیازات حاصل از دسترسی به بازارهای صادراتی مربوط می شود. آثار الحاق بر مصرف خصوصی و سرمایه گذاری کل بسته به نحوه صرف درآمد حاصل از حذف سوبسید ارزی متفاوت است. اخذ امتیاز دسترسی به بازارهای جهانی به تنهایی میتواند موجب افزایش 71 درصدی صادرات غیرنفتی ایران گردد. اما در چشماندازی وسیعتر مشاهده میشود که صادرات غیرنفتی ایران بیش از آن که تحت تاثیر الزاماتWTO و امتیازات حاصل از الحاق به آن قرار داشته باشد، به سیاست های داخلی از جمله صادرات نفتی و چگونگی مدیریت درآمدهای آن وابسته است. مشخصا تقویت پول ملی حاصل از افزایش صادرات نفتی میتواند به شکل سوبسید به واردات و مالیات بر صادرات عمل نماید و در نتیجه سایر سیاست ها برای توسعه صادرات را در حاشیه قرار دهد. این مقاله برای رفع خلا ادبیات حقوقی کشور در این بعد، در گفتار نخست به تبیین مهم ترین اصول گتس و انعطاف های آن و در گفتار دوم به بررسی مغایرت های قانونی کشور و در بخش نتیجه گیری به ارائه راهکار به قانونگذار و گروه مذاکراتی ایران می پردازد

Keywords:

جهانی شدن , سازمان تجارت جهانی , محدودیت ها , اصل رفتار ملی , حقوق ایران