بنیادهای مستحکم معماری سنتی

پیش از آنکه در جزئیات نظریه های استحکا مبخشی و مقاو م سازی بناهای تاریخی دقت شود؛ لازم است پاسخ های مناسبی برای سوالهایی مهمتر پیدا کرد . معماری سنتی چیست؟ آیا آنچه از مصالح سنتی و در بافت تاریخی شهر ساخته می شوند، مصداق معماری سنتی هستند؟ آیا به هر بنای کهنه ای می توان بنای تاریخی گفت؟ ابنیه ای که در طی عمل یات حفاظت، مرمت و بازساز ی دچار دگرگونی های بنیادی شده باشند، هنوز حامل تواناییها و ارز ش های گذشته اند؟ آیا فرسودگی ،تخریب تدر یجی و ناگهانی و تغییرات کلی در معماری سنتی، جایگاه پذیرفته و از پیش شناخته شده ای دارد و اگر آری، چه تمهیداتی برای مقابله با آن فرض میشده است؟ اگر دو دوره مجزای معماری سنتی و معماری مدرن را بپذیریم، نظریات تحلیلی و تجارب آزمایشگاهی پیشتر نشان داده بود که ساخت و سازهایی در حدفاصل این دو و به تعبیری عمارات معماری دوره گذار بیشگذار بیش از دو گونه دیگر در معرض آسیبها و بلایای طبیعی هستند. مجموعه ای که از ک یفیات و تواناییهای هر دو دوره محروم مانده اند. به نظر می رسد زلزله 5 دی ماه 1382 در شهر بم نیز این فرضیه را به خوبی ثابت کرده است. تخریب در بناهای سنتی بیش از هر عامل دیگری نسبت مستقیم با میزان دخالت های غیراصولی دارد . این تغیی رات عمدتاً به دور از شناخت کامل روح و شگرد معماری سنتی و البته از طرف ی بدون رعایت ضوابط فنی مدرن و توسط کسانی انجام م ی شود که به هی چیک از این دو مقوله و یا ارتباط متقابل این دو با هم وقوف و آشنایی کامل ندارند.