بررسی نظریه فضای مکمل در احیای ابنیه تاریخی ارزشمند در قالب طرح نظامیه نیشابور

بین ساختن یک بنا و مداخله در وضع آن در زمانهای دورتر رابطه ای محسوس و قابل ارزیابی وجود دارد ، بین معماری و مرمت بنای تاریخی رابطه ای فرهنگی وجود دارد که معیار ویژگیهای آن در دانش های مردم شناسی ، جامعه شناسی ، معماری و شهرسازی ، تاریخ نگاری ، باستان شناسی و ادبیات اقوام بازیافته خواهد شد ، پیوستگی فنی و مبانی نظری هنر در لحظه خلق یا ابداع طرح معما ری در هر تمدن به طریقه ایست که زاده فرهنگ بومی همان دیار میباشد و در هنگام مرمت و تعمیر آن نیز آنچه تعیین کننده میباشد فرهنگ بومی و نظام ارزشهای همان تمدن میباشد. باتوجه به اینکه رویارویی فکری در زمینه چگونگی مرمت وارتباط آن با معماری مقوله نسبتاٌجدیدی است باید توجه داشت که معماری تنها یکی از عواملی است که مورد توجه قرار گرفته ، حال آنکه این امر به بعضی علوم دیگر نظیر علوم باستان شناسی ، نقد هنری و مردم شناسی نیازمند خوهد بود . با اشاره به این نکته که در یک طرح معمولی زمین و بنا ارزش خویش را از معماری اخذ نم وده و گاه این معماری است که از حدود پا فراتر میگذارد ولی وقتی طراحی معماری در مقام مرمت متبلور میشود هرنوع خود کامگی تحت ارزشهای نمادین و مفاهیم معنوی اثر تاریخی قرار میگیرد ، در این حال مرمت معماری ملزم به رعایت پاره ای قیود است که تک تک آنها به مرور تحت تاثیر فرهنگ و هنرهایی شکل گرفته که از متن جامعه برخاسته ، لذا باعث میشود معماری در خدمت و تابع آثار دارای ارزش فرهنگی قرار گیرد