باز زنده سازی نقش پایداری، معماری بومی منطقه ای گذشته، در دوره معاصر (مطالعه موردی: معماری بومی منطقه تالش)

از آنجایی که معماری پروسه ای برای خلق یک فضای ساخته شده با نقشی مهم در تامین امنیت ، آسایش و سلامت انسان است و به دنبال رشد فزاینده شهر نشینی در دهه های اخیر ، بخصوص در ایران ، مسکن برای فراهم آوردن این فضا به یکی از مهمترین مسائل تبدیل گردیده است . اما مسکن امروزی برگرفته از الگوهای غربی و بدون رعایت منطق اقلیمی و احساس بی هویتی ، به خانه های خوابگاه مانند تبدیل شده است در حالیکه در گذشته بهره گیری از معماری بومی در جهت بر آوردن نیازهای بشری و سازگاری با اقلیم یک اصل پایدار در اکثر فضاهای معماری بوده است گیلان در کشور ما نمونه ای از منابع غنی طبیعی و به تبع آن رعایت معماری بومی است که با توجه به بررسی معماری شهر تالش، به تعمیم آن در علم و تکنولوژی مدرن امروز پرداختیم .در معماری گذشته ، معمار بوسیله بررسی مفهوم گونه و عمل بر اساس آن پیوندی زنجیروار بین حال و گذشته بوجود می آورده است ولی آنچه در زمان حال ساخته می شود فقط یک حلقه از زنجیر می باشد . پس برای حفظ حلقه های زنجیر نقطه آغازین را که یک گونه پایه است ، مورد بررسی قرار دادیم . همچنین توجه به الگوهای معماری بومی و استفاده از عملکردها و رعایت روش های مواجه بناهای سنتی با اقلیم می تواند موجب احیای معماری بومی گذشته شود ، در نتیجه پلان بناهای مدرن می تواند متناسب با اقلیم و فرهنگ بومی، هویت بناها را افزایش دهد . پس می توان با نفوذ واژه پایداری، مسکن امروزی را با دو نیروی فرهنگ و روش زندگی ، نیروی تغییر دهنده شرایط اقلیمی و فن آوری سازه ای با در نظر گرفتن مواد قابل دسترس که خود خلق فضایی با صرفه جویی مصرف انرژی را به همراه دارد ، طراحی کرد.

Keywords:

معماری بومی , پایداری , اقلیم , گونه شناسی , صرفه جویی مصرف انرژی