بازی نمادی و رشد شخصیتی کودک

بازی طبیعی ترین شکل عملکرد کودک، برای ارتباط با دنیای پیرامون خود است. یک کودک نوپا، حین بازی مهارتهای زندگی کردن را می آموزد؛ از جمله اینکه چگونه با دیگران ارتباط برقرار کند، و یا حتی مهارتهای حرکتیاش را بپروراند. اگرچه بازی در ذات بچه هاست ولی نباید تاثیر گسترده آن بر رشد عاطفی، جسمی و عقلی کودک نادیده گرفته شود. چرا که بازی عواطف و احساسات، استعدادها و روشهای یادگیری کودک را نمایان می کند و رشد و بالندگی کودک و حتی دستیابی به حس عزت نفس و حس استقلال کودک در گرو بازی و شیوه های مختلف آن است. یکی از رایج ترین بازیهای کودک بازی نمادی است، که به او توانایی ایفای نقش های نمادین را می دهد. این نقش ها نشان دهنده عوالم درونی کودک بوده و در رشد شناختی کودک و شکلگیری شخصیت اجتماعی او نقش بسزایی دارند. در این بازی، نیروی تخیل به کودک کمک می کند تا او نقش ها و نشانه ها را بسازد، این نقش ها و نشانه ها جانشین اشیاء، حیوانات و اشخاص واقعی می شوند. از بعد اجتماعی، تعاملات در بازی، به کودک این توانایی را می دهد که تصورش از خود و دیگران را پرورش دهد. او در بازی نقش خود را مرتب عوض می کند و مجبور است دیدگاه خود را نیز تغییر دهد، در نتیجه بازی فرصتی است تا بتوان ناسازگاری ها و نابسامانی های کودک را اصلاح کرد و راه عقل و پذیرش نظم و ضوابط را به کودک نشان داد.

Keywords:

بازی , بازی نمادی , رشد شناختی