شناسایی شاخص های موثر جهت افزایش کیفیت فضاهای معماری کانون کودک در پرورش خلاقیت

کودکان حساس ترین و تاثیرپذیرترین گروه سنی جامعه را تشکیل می دهندو در حساس ترین و مهم ترین سال های زندگی شان یعنی زمانی که پایه های رشد شخصیتی ، ذهنی ، جسمی و اجتماعی آنها شکل می گیرد تا زمانی که وارد شهرمی شوندنیا زمند این هستند تا زندگی اجتماعی را در مقیاس خود تجربه کنند و این امر مستلزم فراهم بودن فضایی کودکانه و صمیمانه است.فضایی به دور از هیاهو دنیای بزرگتر ، دنیایی پر از شادی با رنگ های زیبا که در آن کودک فرصت بیان افکار تازه و پرورش رشد استعدادهایش را داشته باشد فضایی که زمینه مناسب برای خلاقیت کودکان فراهم آورد.محیط آموزشیهم اگر بخواهد زمینه ای ثمر بخش برای نسل آینده باشد ساختمان هایش می بایست خلاقانه باشد نه تقلید شده ، محیطی محرک و مقدس برای آزاد کردن اندیشه و بیان خلاقه.به عقیده صاحب نظران تعلیم و تربیت در یک نگاه چگونگی معماری محیط های یادگیری کودکان و عناصر تشکیل دهنده آن نظیر نور ، رنگ ، صدا ، تجهیزات ، حیاط و ...می تواند در کنار سایر عوامل آموزشی و تربیتی اثرات قابل توجهی بر کودکان باقی گذارند. روش مورد استفاده در پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد. در نهایت چنین استنتاج می شود که توجه به شاخصه های طراحی محیط های یادگیری کودکاندر راستای ارتقای کیفی محیط به عنوان ابزاری در راستای بالابردن تاثیر محیط بر ویژگی های رفتاری است. این نوشته سعی دارد تا با استفاده از ادبیات عمومی ، موضوع و بررسی نمونه هایی که توجه به شاخصه های معماری از اولویت های طراحی آنها بوده ، برخی از چارچوب های کلی معماری در محیط های یادگیری کودکان را معرفی کند. هدف مقاله شناسایی شاخص ها و مولفه های موثر جهت دستیابی به طراحی فضاهای مناسب و کیفی کانون کودک با رویکرد ایجاد فضاهای خلاق و انعطاف پذیر برای کودکان است.

Keywords:

محیط یادگیری , کودک , خلاقیت , انعطاف پذیری , روان شناسی