تاثیر پیوستگی ناخودآگاه انسان درساماندهی عناصرمعماری

انسان برای بیان مضامین اسطوره ای و فایق امدن برشکاف بین بخش خوداگاه و ناخوداگاه ذهن خود به نماد ونمادپردازی نیاز دارد نماددرصورمختلفی چون رویا قصه عامیانه اسطوره شی ء طبیعی و هنرظاهر میشود درمعمای کاربرد نماد ازهمه ی هنرها قویتر و پرمعناتر است امروزه زبان نمادگونه درمعماری بااصطلاحات بی اثر یا منفی یکسان شدها ست و ارتباطات شهودی ناظر درتعریف موقعیتش نه تنها عاملی برای بهبود تعاملات وی درفضا نیست بلکه به ابزاری برای ازخود بیگانگی تبدیل شده است پژوهش حاضر باهدف بررسی پیوستگی ناخوداگاه انسان درساماندهی عناصر معماری است ازاین رو دراثار و نوشته های نظریه پردازان روان تحلیل گری و همچنین درآثار هنری خلق شده چه درمعماری بومی و چه درمعماری نوین به کندوکاو درپیوستگی امیال و خواسته های نهفته ی انسان اعم ازناخودآگاه شخصی و ناخودآگاه جمعی درساماندهی عناصرمعماری و خلق یک اثرمعماری پرداختیم نتایج تحلیل نظریه ها نشان داد که زبان انسان ازناخودآگاه او ـ اعم از ناخودآگاه جمعی و فردی شکل میگیرد و قادر به خلق فضاهای متنوع جدید و بی همتا درمعماری می باشد

Keywords:

پیوستگی ناخودآگاه , ساماندهی عناصرمعماری , نمادسازی , معناشناسی شناختی