پیادهراه عاملی برای توسعه پایدار شهری

امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده است. در این میان،پیاده راهها بدلیل قابلیت‏های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی از نقشی اساسی برخوردارند. در این پژوهش تلاش شده تا نقش پیاده روی به عنوان پاک ترین و طبیعی ترین گونه ترابری، و پیاده‏راه‏ها به عنوان بستر اصلی این شیوه جابجایی در شهرها، از ابعاد مختلف تأثیرگذار مستقیم یا غیرمستقیم همچون سلامت جسمی و روحی، مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در ایجاد توسعه پایدار مورد بررسی قرار گیرد. که در نتیجه می‏توان گفت پیاده روی به دلیل تحرک اشخاص و امکان برخورداری از هوای آزاد دارای منافع فراوانی جهت سلامتی فیزیکی انسان بوده و با حذف آلاینده‏های ناشی از جابجایی با ماشین سبب افزایش کیفیت هوا و پایداری زیست محیطی گشته و همسازی بسیاری با اصول حمل و نقل پایدار ایجاد می‏نماید. پیاده‏راه ها نیز سبب افزایش کنش متقابل اجتماعی شده و زمینه ساز ارتباط اجتماعی و ایجاد پیوندهای پایدار اجتماعی گشته و همچنین به خاطر امکان بسترسازی حرکت‏های جمعی و راهپیمایی‏ها، زمینه ساز پویش‏های مدنی و مطالبات دموکراتیک و عادلانه اجتماعی می‏گردد.

Keywords:

پیاده روی , پیاده راه , تعامل اجتماعی , توسعه پایدار , محدوده های پیاده