ارزیابی آسایش معماری همساز با اقلیم و محیط زیست بر مبنای شاخص ماهانی (مطالعه موردی: شهر سنندج)

بی توجهی و عدم شناخت کافی در تأثیر اقلیم نتایج اسفباری در طراحی شهری به بار آورده است که هر روز ابعاد وسیع تری پیدا می کند. فرایند این عمل زندگی در خانه هایی است که ساکنان ان مجبورند برای حفظ محدوده اسایش خود به سیستمهای قوی تر متکی باشند که نیازمند مصرف مقادیر بسیار زیاد انرژی هستن و آن هم نه تنها افزایش هزینه ها را به دنبال خواهد داشت بلکه مسائل محیطی بیشماری را موجب می گردد. در این تحقیق با توجه به ساختار جوان جمعیت در شهر سنندج و نرخ بالای مهاجرت روستاییان و نیاز هرچه بیشتر به مسکن شهری در رابطه با لزوم استفاده بهینه از منابع ملی به ویژه صرفه جویی در زمینه مصرف انرژی در بخش ساختمان، متناسب با پارامترهای اقلیمی موجود و موقعیت منطقه مورد مطالعه از معیار ماهانی برای مطالعه وضعیت زیست اقلیم و میزان سازگاری اقلیمی بافت قدیم و جدید شهر سنندج و ارائه پیشنهادهایی معماری به منظور استفاده هرچه بیشتر از انرژی های طبیعی صرفه جویی در مصرف سوختهای فسیلی استفاده شده است.

Keywords:

جغرافیا , اقلیم , بیوکلیماتیک , آسایش , معماری , سنندج