رابطه بین عمل به باورهای دینی با تحلیل رفتگی و شادکامی معلمان تربیت بدنی زن مدارس استان اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین عمل به باورهای دینی با تحلیل رفته که شغلی و شادکامی معلمان تربیت بدنی زن مدارس استان اصفهان می باشد. پژوهش حاضر، از لحاظ ماهیت کاربردی است و در چارچوب مطالعات پیمایشی انجام گرفت. طرح پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمام معلمان تربیت بدنی زن مدارس استان اصفهان به تعداد 1040 بود که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد 170نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها عبارت بود از: پرسش نامه میزان عمل به باورهای دینی (معبد) و شادکامی آکسفورد و تحلیل رفت که شغلی مسلش،برای تحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از امار استنباطی (آزمون های ضریب هم بستگی، آزمون F و t و رگرسیون چند متغیره) استفاده شد. یافته ها نشان داد در چهار حوزه اصلی مقیاس محبت، یعنی عمل به واجبات، عمل به مستحبات، عضویت در گروه های مذهبی و مداخله دادن مذهب در تصمیم گیری و انتخاب، رابطه معنی دار مثبت با شادکامی و ارتباط معنی دار منفی با تحلیل رفته که شغلی داشت. بنا بر این شادکامی در بین معلمان تربیت بدنی زن که عمل به باورهای دینی دارند، بیشتر است و نیز تحلیل رفت که در بین آنها که عمل به باورهای دینی دارند، کمتر می باشد و این با آموزه های دین مبین اسلام همسو است.

Keywords:

باور های دینی , تحلیل رفتگی , شادکامی , معلمان تربیت بدنی