شناسایی عوامل موثر بر همگرایی قومی در جهت افزایش توان دفاعی ایران(مطالعه موردی: دو قوم ترکمن و بلوچ)

هدف اصلی این پژوهش شناسایی عوامل موثر بر همگرایی قومی در جهت افزایش توان دفاعی ایران در سال 1393 بوده است. این تحقیق با استفاده از روش پیمایشی و با ابزار پرسشنامه انجام گرفته است. جامعه ی آماری تحقیق همه ی مردان و زنان قوم ترکمن و بلوچ در استان گلستان می باشند که جمعیت آنان طبق آخرین سرشماری نفوس و مسکن سال 1390 معادل 653883 نفر بوده است، که از این جامعه بر اساس فرمول کوکران 437 نفر به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای شناخت رابطه بین متغیرها از تکنیک ضریب همبستگی پیرسون، استفاده نموده ایم. نتایج به دست آمده از تحقیق بیانگر آنست که از میان شاخص های همگرایی در بین دو قوم ترکمن و بلوچ بیشترین میانگین مربوط به آرمان و هدف مشترک با میانگین 61/4 از 5 در رتبه اول و کمترین میانگین مربوط به شاخص احساس رضایت نسبی از اوضاع کشور با میانگین 85/3 از 5 می باشد تحلیل وارزیابی رتبه بندی شاخص های همگرایی منتج از میانگین های حاصله به تفکیک در بین دو قوم ترکمن و بلوچ نشان داد که میانگین نگرش همگرایی قوم بلوچ در تمامی شاخص ها یازده گانه به جز شاخص قومیت بالاتر از قوم ترکمن است. نتایج آزمون فرضیات تحقیق مبین وجود رابطه مستقیم و معنادار بین متغیرهای مستقل تحقیق با متغیر وابسته (همگرایی دو قوم ترکمن و بلوچ) بوده است. همچنین نتایج آزمون فرضیه اصلی تحقیق نشان داد بین همگرایی دو قوم ترکمن و بلوچ با افزایش توان دفاعی ایران رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد

Keywords:

همگرایی , قوم ترکمن , قوم بلوچ , توان دفاعی ج.ا.ایران