رابطه هوش معنوی و شادکامی با گرایش به اعتیاد در دانشآموزان پسر

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه هوش معنوی و شادکامی با گرایش به اعتیاد در دانشآموزان پسر مقطع متوسطه شهرجهرم در سال 1141 بود. حجم نمونه برآورد شده، برابر 118 نفر بود که به روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای انتخابشدند. ابزار اندازهگیری پرسشنامههای هوش معنوی ناصری، شادکامی آکسفورد و مقیاس گرایش به اعتیاد زرگر بود. در انتها دادهها به وسیله آزمونهای همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به وسیله نرمافزار آماریspssدر سطح معناداری0/05 تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها نشان داد که میان شادکامی و گرایش به اعتیاد رابطه منفی معناداری وجود دارد و شادکامی با همه ابعاد هوش معنوی رابطه مثبت معنادار دارد. بین گرایش به اعتیاد با ابعاد هوش معنوی )بخشش، شکیبایی و خودآگاهی متعالی( رابطه منفی معناداری مشاهده شد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد شکیبایی29/3 درصد و خودآگاهی متعالی7/8 درصد از گرایش به اعتیاد را به طور معناداری تبیین میکنند. شکیبایی و خودآگاهی متعالی در مجموع37/1 درصد از آمادگی گرایش به اعتیاد را به طور معناداری تبیین میکند

Keywords:

هوش معنوی , شادکامی , گرایش به اعتیاد , دانش آموزان