نقش فرسودگی تحصیلی، یادگیری خود نظم بخش، اهداف پیشرفت و انتظار پیامد بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه کاشان

پژوهش حاضر با استفاده از یک مدل ساختاری، نقش یادگیری خودنظم بخش، انتظار پیامد، اهداف پیشرفت و فرسودگیتحصیلی را در پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه کاشان در دانشکده های مهندسی و علوم پایه مورد بررسی و مقایسه قرارداده است. از 2066 دانشجوی این دو دانشکده در سال تحصیلی 1393-1392 تعداد 347 نفر به صورت نمونه گیری طبقه ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور ارزیابی متغیرهای پژوهش از مقیاس اهداف پیشرفت میگلی و کاپلان ومیدلتون (1998)، پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری پینتریچ و دیگروت (1990) (MSLQ) ، پرسشنامه فرسودگیتحصیلی برسو و همکاران (1997) و پرسشنامه انتظارات پیامد استفاده گردید. در این پژوهش، معدل کل دانشجویان در ترماول تحصیلی به عنوان شاخصی از پیشرفت تحصیلی آنان مدنظر قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری موردتجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش بطور کلی نشان دادند که رابطه فرسودگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی تحت تأثیرمتغیرهای میانجی یادگیری خودنظم بخش و انتظار پیامد قرار دارد به طوری که فرسودگی تحصیلی با اثرگذاری منفی بریادگیری خودنظم بخش و انتظار پیامد، اثر منفی خود بر پیشرفت تحصیلی افزایش می دهد و اهداف پیشرفت نیز از طریقیادگیری خودنظم بخش و انتظار پیامد اثر مثبت خود بر پیشرفت تحصیلی را افزایش می دهد. نتایج همچنین حاکی از آن بودکه در متغیرهای پژوهش تفاوت معناداری بین دانشجویان دختر و پسر وجود ندارد.

Keywords:

یادگیری خود نظم بخش , انتظار پیامد , اهداف پیشرفت , فرسودگی و پیشرفت تحصیلی