بررسی نقش توسعه پایدار در گردشگری و موانع آن در کشور ایران

توسعه پایدار فرایند تغییری است در استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری ها، ستم گیری توسعه تکنولوژی و تغییری نهادی است که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. این پایداری می تواند چهار جنبه داشته باشد؛ پایداری در منابع طبیعی، پایداری سیاسی، پایداری اجتماعی و پایداری اقتصادی در حقیقت توسعه پایدار به جنبه های زیست محیطی، جنبه های اجتماعی و اقتصادی توجه می کند و محل تلاقی جامعه، اقتصاد و محیط زیست است. از طرفی رشد صنعت گردشگری تأثیرات چند جانبه ای (تأثیرات اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و حتی محیطی) در کشورها به دنبال دارد. برقراری توازن و تعادل در وضعیت پرداخت ها، تنوع اقتصادی، افزایش درآمده و ایجاد فرصت های شغلی از جمله پیامدهای این صنعت به شمار می آیند. سیاست های یک جانبه رشد و توسعه در اکثر کشورهای تازه استقلال یافته بعد از جنگ جهانی دوم موجب خسارات زیادی به منابع طبیعی گردید. در نتیجه، جامعه جهانی در سیاست های خودبازنگری کرده و توسعه پایدار با شعار حفظ منابع طبیعی برای آیندگان، وارد ادبیات علمی جهان شد. این موضوع با سرعت تمام در اکثر رشته ها از جمله گردشگری وارد شد. گردشگری پایدار تبدیل به حوزه ای شد که اکثر کشورها برای رسیدن به آن، برنامه ریزی های فراوانی انجام می دهند. این صنعت همچنین تأثیر اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی فزاینده ای در سطح جهانی و ملی دارد. پس محور توسعه پایدار کشورها به شمار می آید. در این مقاله پس از بررسی نقش گردشگری در توسعه پایدار به تحلیل وضعیت صنعت گردشگری در ایران و تعامل آن با توسعه پایدار و همچنین ارائه راهکارهایی برای ایجاد صنعت گردشگری پایدار در ایران پرداختیم. نتایج تحقیق حاکی از آن است که کشور ایران فاصله زیادی تا دستیابی به گردشگری پایدار دارد و با توجه به مطالعات انجام شده، سعی شده است الگوی جذب گردشگر و ایجاد توسعه پایدار گردشگری در ایران ارائه شود.

Keywords:

گردشگری , توسعه پایدار موانع در کشور ایران