توانمند سازی سکونتگاه های غیر رسمی به منظور ارتقاء کیفیت زیست شهروندان با تاکید بر توسعه پایدار نمونه موردی: شهرک شهید مطهری

توسعه و رشد بی رویه شهرنشینی در شهرهای امروزی منجر به گسترش بی رویه شهرها و مناطق حاشیه نشین پیرامون آن ها می گردد. این موضوع در شهر مشهد بعنوان دومین کلان شهر ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به نوعی کهتوسعه شهری در سال های متوالی در مشهد سبب گردیده به مرور روستاهای پیرامونی به شهر ملحق گردند و بافت هایی ملتهب و متزلزل در حاشیه شهر شکل گیرند. موانع ساختاری و ناکارآمدی رویکردهای برخورد با این پهنه ها و نیز مشکلات و موانع موجود در مدیریت شهری و همچنین نوع سکونت اقشار کم درآمد ساکن در این محدوده ها ضرورتبررسی و رفع مشکلات و معضلات آن ها را نمایان می نماید. از این رو حرکت به سوی ارتقاء کیفیت محیط و بهبود شرایط زیست شهروندانی که در این محدوده ها ساکن می باشند می تواند هم سوء با رویکردهای شهرسازی نوین و بهرهگیری از فرصت های درونی بافت صورت پذیرد که نه تنها منجر به بهبود شرایط می گردد بلکه محلات پایدار شهری را بعنوان سپرهای دفاعی در مقابل گسترش شهر تجهیز می نماید.توسعه پایدار به منظور بهبود شرایط محیطی و ایجاد محلاتی متناسب زیست و سکونت می تواند موثرترین راهکار توانمندسازی سکونتگاه های غیر رسمی باشد. محدوده شهرک شهید مطهری بعنوان اصلی ترین پهنه حاشیه نشینی شهر مشهد بعنوان نمونه موردی به منظور تدقیق مطالعات انتخاب گردیده و در طی این مطالعات پس از بررسی ادبیات تحقیق پیرامون این موضوع و شناخت محدوده مورد نظر به تحلیل و بررسی داده های بدست آمده و نتایج و راهکارهای پیشنهادی پرداخته شده است.

Keywords:

توانمندسازی , توسعه پایدار , سکونتگاه های غیر رسمی