بررسی ظرفیت های نهفته در توسعه کمی و کیفی توریسم مذهبی (سیاست ها و راهبردهای تقویت توریسم مذهبی در شهر شیراز)

در فرهنگ اسلامی، سیاحت به عنوان سیر آفاق در برابر سیر انفس مورد توجه قرار گرفته است. اسلام به انسان و نیازهای او نگاه ویژه ای دارد و آنچه را که به واقع زندگی را لذت بخش و آسان می کند و در جسم و روح و روان انسان موثر است، به رسمیت می شناسد. جاذبه های مذهبی – فرهنگی، زیارتگاهها و اماکن مقدس هر ساله تعداد زیادی از گردشگران را به سوی خود جذب می کنند؛ نکته قابل توجه در این زمینه این است که گردشگری مذهبی تنها شکل از اشکال گردشگری می باشد که بر موانع آب و هوایی غلبه می نماید . گردشگری وسیله ای است که افراد را با مذاهب و فرهنگ های متفاوت به یکدیگر پیوند می دهد و به آنها کمک می کند تا همدیگر را با وجود تنش های سیاسی واجتماعی، بهتر درک کنند. از دیدگاه سازمان جهانی جهانگردی(WTO)، مذهب به عنوان یکی از اصلی ترین انگیزه های سفر شناخته شده است. توریسم مذهبی فعالیتی است که گردشگر طی آن از اماکن مقدس و مذهبی نظیر زیارتگاه ها، مقابر، امام زاده ها و ... بازدید می کنند. توریسم مذهبی با خصوصیات و شاخصه های مهم خود یکی از مهمترین شاخه های توریسم به حساب آمده و می توان با برنامه ریزی و ایجاد زیرساخت ها از مواهب و منافع اقتصادی و اجتماعی آن بهره کافی را برد. با توجه به اهداف مقدس نظام جمهوری اسلامی ایران که بر پایه مفاهیم مذهبی و الهی شکل گرفته است توجه به توریسم مذهبی می تواند چشم انداز روشنی از این مفاهیم را در اذهان داخلی و خارجی ایجاد نماید؛ و باعث افزایش منافع اقتصادی و اجتماعی برای جامعه میزبان باشد. این پژوهش در صدد است تا با بررسی مفاهیم توریسم مذهبی، ظرفیت ها و پتانسیل های شهر شیراز (سومین حرم اهل بیت (ع)) در حوزه توریسم مذهبی شناسایی گردد. در نهایت به ارائه دستورالعمل های روشنی برای متولیان و مسئولان دخیل در امر گردشگری منجر می گردد؛ تا با برنامه ریزی و ایجاد زیر ساخت ها باعث افزایش سهم گردشگران مذهبی به این شهر شوند؛ همچنین با استفاده از مطالعات توصیفی و تحلیلی در جهت توسعه و تقویت کمی و کیفی توریسم مذهبی در شهر شیراز سیاست ها،راهبردها و پیشنهادات مشخصی ارائه خواهد گردید.