تغذیه در بیماری سلیاک : گلوتن ممنوع‼

مقدمه: بیماری سلیاک، یک اختلال شایع خودایمنی است که در فرد مستعد از نظر ژنتیکی، با دریافت پروتئین گلوتن که در گندم، چاودار و جو وجود دارد، برانگیخته و منجر به تخریب مخاط روده ی کوچک می شود. این بیماری شامل یک طیف وسیع از بی علامتی یا علایم خفیف گوارشی یا عصبی تا سوء تغذیه شدید می باشد که رژیم غذایی فاقد گلوتن در تسکین این علائم نقش ه سزایی دارد. در تحقیق حاضر به صحبت در مورد علل و انواع بیماری سلیاک، علائم مختلف آن و رژیم غذایی فاقد گلوتن می پردازیم.روش: جستجو با استفاده از مقالات منتشر شده در پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (SID.ir) و PubMed در بازه زمانی 2008 تا 2015 بوده و از منابع کتابخانه ای نیز استفاده شده است. یافته ها: در کشور ما اولین مطالعات غربالگری توسط مرکز تحقیقات گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد و معلوم شد که شیوع این بیماری در ایران بالا می باشد و به گفته ی رئیس انجمن سلیاک ایران، 700 هزار ایرانی (1 درصد) مبتلا به بیماری سلیاک هستند. بیماری سلیاک با ژن هایی از نوع DQ2 و DQ8 که به وسیله آنتی ژن های HLA کلاس 2 کد می شوند، ارتباط دارد و بر خلاف تصور گذشته که این بیماری را منحصر به دوران کودکی می دانستند امکان بروز آن در هر سنی هست. همراهی بیماری با دیابت نوع یک، بیماری های تیروییدی، برخی اختلالات خودایمنی ، بدخیمی ها و عدم تحمل لاکتوز شناخته شده است. راه های تشخیص بیماری سلیاک شامل آزمایش خون و بیوپسی از روده باریک است. با آغاز رعایت رژیم غذایی فاقد گلوتن، ترمیم پرزهای روده شروع می شود و دوره بهبودی، به طور معمول ۳ تا ۶ ماه خواهد بود، البته این دوره در بزرگسالان به 2 سال هم می رسد.نتیجه گیری: اساس درمان بیماری سلیاک، رژیم غذایی فاقد گلوتن است. گاهی به همراه حذف کلیه مواد غذایی حاوی گلوتن، لاکتوز نیز حذف می گردد. در بیشتر افراد، رعایت رژیم ذکر شده سبب توقف تقریبا تمامی علائم و ترمیم آسیب های ایجاد شده در روده کوچک می شود و از آسیب های بیشتر جلوگیری می کند.

Keywords:

بیماری سلیاک , رژیم غذایی فاقد گلوتن , تغذیه