بررسی مزایا و معایب مسیریابی چندمسیری در شبکه های سیار موردی در مقایسه با مسیریابی تک مسیری

امروزه تحقیق در مورد شبکه های سیارموردی بسیار گسترش پیدا کرده است که دلیل آن را می توان درعدم وابستگی به زیر ساختار خاص دانست. ولی بدلیل حرکت مداوم گره ها و محدودیت انرژی آنها ساختار شبکه بطور متناوب بسرعت تغییر می کند. این موضوع باغث ایجاد چالش در مسیریابی این شبکه ها شده است. اکثر پروتکل های مسیریابی که برای این نوع از شبکه ها به وجود آمده است یک مسیر را بین گره مبدا و مقصد جهت ارسال داده کشف و بکار می گیرد ولی بدلیل خاصیت شبکه های سیارموردی مسیرها سریع نامعتبر می شود و نیاز به کشف مجدد مسیر در این پروتکل ها بسیار زیاد است که این خود باعث عدم کارایی شبکه می شود. مسیریابی چندمسیری یک جهت گیری و سیاست در مسیریابی شبکه هاست. در این نوع مسیریابی به جای اینکه در هر زمان یک مسیر بین گره مبدا و مقصد وجود داشته باشد همزمان چند مسیر نگهداری می شود و برخلاف مسیریابی تک مسیری،در صورت شکست یک مسیر،مسیرهای دیگری بین دو گره وجود دارد که می توان از آنها استفاده کرد. مسیریابی چند مسیری مزایا و معایبی نسبت به مسیریابی تک مسیری دارد که در این مقاله به این مطالب پرداخته شده است. همچنین کاربردهای مسیریابی چند مسیری و هدف از بکارگیری این نوع از مسیریابی مطرح شده است و در انتها چند پروتکل مسیریابی Ad hoc را در شبکه های معروف را بررسی نموده است.

Keywords:

مسیریابی , پروتکل , شبکه های سیار موردی , (Ad hoc) , مسیریابی تک مسیری , مسیریابی چند مسیری