رویکرد تحلیلی به الگوی شهرسازی سنتی برای ارایه ضوابط ساختارمحور تاریخی در مقیاس شهرهای متوسط و میانی (مطالعه موردی : شهر میانه)

معماری و شهرسازی گذشته ایران در بر گیرنده اصولی است که در دل سن تها نمود یافته و در چند دهه اخیر در اثر گسترش نامتعادلشهرها و گسست سازمان فضایی شه ر، شهر سنتی از حقیقت خود فاصله گرفته و چالش هایی پیش روی شهرسازی سنتی و شهرسازیمدرن قرار داده است. توجه به رویکرد ساختار فضای ی، با احترام به تاریخ و مفاهیم شهرسنتی-ایران ی محتوای اصلی کار است. مسلماً،بهره گیری از الگوهای سنتی شهرسازی و بهره مندی از تجربیات گذشته، می تواند زیربنای خوب و مفیدی برای الگوهای شهرسازیآینده باشد.ضرورت شناخت مفاهیم شهر سنتی از سویی، شناخت ویژگی های فرهنگی، بومی و تاریخی بافت از دیگ رسو و نیز معیارهای شناختاستخوان بندی می تواند ما را به ساخت الگوهای ذهنی رهنمون کند. پژوهش حاضر با هدف دستیابی به الگویی با خصوصیات سنتی-ایرانی جهت طراحی در بافت تاریخی نمونه موردی شهر میانه و با فرضیه ارتقاء کیفیت محیطی با الگوهای شهرسازی سنتی انجام شد.نوع تحقیق کاربردی بوده و روش آن توصیفی-تحلیلی است. در ابتدا به منظور شناخت ساختار علاوه بر مطالعه پیشینه مجموعه از طریقاسناد کتابخانه ا ی، بررسی سفرنامه ها و نقشه ها، برداشت میدانی توسط نگارنده صورت گرفت، سپس در راستای سنجش فرضیه برایدو شهر سنتی یزد و سمنان پرسشنام های تنظیم شد و با پرسشنامه دیگری به بررسی عناصر تأثیرگذار در طراحی بافت کهن شهرستانمیانه محله امامزاده پرداخته شد و با آنالیز کامپیوتری شبکه ارتباطی محدوده مورد نظر پژوهش و تحلیل ساختار کهن محلات و شناسایینقاط مهم بافت ، به عنوان دستاورد پژوهش جدول راهنمای ضوابط ساختارمحور تاریخی برای شهرهایی با مقیاس میانی ارایه می شود.

Keywords:

شهر سنتی ایرانی , ساختار فضایی , محور تاریخی , فرهنگی , الگو