خودمحوری گفتار پزشکان و نقش جنسیت در مکالمه پزشک و بیمار

در ارتباط کلامی پزشک - بیمار، پزشکان خودمحوری کلامی بیشتری دارند. یکی از عوامل تأثیرگذار در تغییر میزان خودمحوری کلامی، نقش متغیر جنسیت است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان خودمحوری در ارتباط کلامی پزشک - بیمار و تغییرات حاصل از متغیر جنسیت است تا با آگاهی از آن بتوانیم مدل ارتباطی مناسب تری در این تعامل پزشکان و بیماران تعریف کنیم. برای رسیدن به این هدف، به جمع آوری اطلاعات ۲ پزشک و ۱۰۱ بیمار در مراکز آموزشی- درمانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران پرداختیم، مکالمات را ضبط و پیاده کردیم، به کدگذاری و شمارش پاره گفتارها براساس «سبک پاسخگویی کلامی» استایلز پرداختیم و با استفاده از آزمونهای آماری، میزان خودمحوری و تأثیر جنسیت را تحلیل کردیم. پزشکان /۱۰ برابر بیماران از پاره گفتارهای مؤثر بر خودمحوری استفاده کردند. بیشترین میزان خودمحوری در بیماران، در مرحلهٔ نتیجه گیری و کمترین آن در مرحلهٔ معاینه بود. بیشترین میزان خودمحوری پزشکان در مرحلهٔ معاینه و کمترین آن در مرحلهٔ شرح حال گیری بود. در بیماران، بین خودمحوری زن و مرد اختلاف معنیدار وجود داشت (ه ۰/ ۰ تفاوت جنسیتی بین پزشک و بیمار باعث افزایش خودمحوری پزشکان و تشابه جنسیتی باعث کاهش آن شد. پزشکان نسبت به بیماران خود محوری بیشتری داشتند. در شرح حال گیری، پزشک بیشتر به جمع آوری اطلاعات می پردازد.اما در معاینه بیمار کاملا حالت انفعالی دارد. خود محوری با موقعیت و طبقه شغلی ارتباط مستقیم داشت. زمانی که تفاوت جنسیتی وجود داشت، طبقه اجتماعی تعیین کننده بود و موجب بالا رفتن خود محوری پزشک شد رعایت آداب کلامی از سوی بیمار از خودمحوری کاست.

Keywords:

تعامل کلامی پزشک و بیمار , خودمحوری کلامی , تفاوت جنسیتی , سبک پاسخگویی کلامی استایلز