انسان شناسی در حکمت سیاسی متعالیه

حکمت صدرایی حول محور وجود ، نظام می یابد، در این حکمت جز وجود هیچ حقیقت اصیل دیگری واقعیت ندارد؛ و یگانه گوهر عالم وجود، انسان است. انسان نشانه و اتم خلقت الهی است و البته واجد صفات الهی در مرتبه خود نیز هست. در حکمت صدرایی انسان حی متأله است. و انسان بمنظور عبور از شأن بالقوه و رسیدن به شأن بالفعل نیازمند حضور در جامعه سیاسی است. در مکتب صدرایی انسان به طور جدی در جامعه حضور دارد و خیر برتر و کمال نهایی را تنها در مدینه فاضله بدست می آورد. در این راستا این متن با رویکردی تحلیلی- توصیفی به کندوکاو مراحل رسیدن انسان به جایگاه مدینه فاضله میپردازد. اهمیت توجه به انسان شناسی بعنوان دال مرکزی پروژه حکمت سیاسی متعالیه می تواند گامی در جهت درک ظرفیت های حکمت صدرایی در تولید حکمت سیاسی اسلامی و بومی باشد.