بررسی رابطه ی بین کیفیت گزارشگری مالی و کارآیی سرمایه گذاری (مبتنی بر پایداری مالی و نظام مالیاتی و حسابرسی مبتنی بر ریسک)

کیفیت گزارشگری مالی و مالیاتی از جمله موضوعاتی است که در سال های اخیر بخش وسیعی از تحقیقات در مدیریت مالی و حسابداری را به خود اختصاص داده است. عدم تقارن اطلاعاتی بین مدیران و سرمایه گذاران موجب بروز مشکلی بنام سهمیه بندی سرمایه می شود. زمانی که مدیران از اطلاعات محرمانه سوء استفاده نمایند؛ سرمایه گذاران از انجام سرمایه گذاری امتناع می کنند. هم چنین وجود مشکلات نمایندگی و منفعت گرایی مدیران سبب حساسیت سرمایه گذاران می گردد و تأمین مالی پروژه های دارای ارزش فعلی خالص مثبت را با مشکل مواجه می نماید. اطلاعات حسابداری از دو طریق می توانند به کارآیی (بهره وری سرمایه گذاری) کمک نمایند: 1)کم کردن ریسک و عدم تقارن اطلاعاتی2) کمک به مکانیزم های کنترل شرکتی جهت ایستادگی در برابر انگیزه های منفعت جویانه مدیران و حفظ منافع سهامداران اقلیت و بستانکاران. هدف این تحقیق بررسی ارتباط بین کیفیت گزارشگری مالی و بهره وری سرمایه گذاری و ارزیابی این ارتباط در شرکت های با ساختار سرمایه متکی به تسهیلات بانکی می باشد. در این تحقیق بازده ی سرمایه گذاری به عنوان انحراف از سرمایه گذاری موردانتظار تعریف شده است و توسط رگرسیون میزان سرمایه گذاری بر تابع فرصت های رشد اندازه گیری شده است. نمونه ی آماری این تحقیق شامل 110 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می باشد که داده های مربوط به آن ها در طول سال های 1383 تا 1388 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیش تر شرکت های نمونه آماری، دچار کم سرمایه گذاری هستند و بین کیفیت گزارشگری مالی و کارآیی سرمایه گذاری ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. هم چنین نتایج نشان داد که ساختار سرمایه متکی به تسهیلات بانکی، تأثیری بر ارتباط بین کارآیی سرمایه گذاری و کیفیت گزارشگری مالی ندارد.

Keywords:

کیفیت گزارشگری مالی , کارایی سرمایه گذاری , کم سرمایه گذاری , بیش سرمایه گذاری