بررسی میزان آسیب پذیری ساختار بافت شهری در برابر زلزله مطالعه موردی:جلفای اصفهان

با توجه به افزایش روز افزون جمعیت و ضرورت توسعه مناطق شهری، چگونگی مقابله با بلایای طبیعی، یکی از نگرانی های مهم جوامع شهری می باشد. رشد شهری در حال تغییر مستمر از شرایط زیست انسان بر زمین است. ابعادو اندازه شهرهای امروز چه از نظر جمعیت ساکن و چه از حیث وسعت بی سابقه است . تغییرات عمده ای در ابعاد شهرها، نحوه استفاده از زمین و منابع آن و به دنبال آناثرات نامطلوب محیطی ناشی از این تغییرات آشکار شده است . بررسی میزان آسیب ها و صدمات ناشی از زلزله در شهرها در بسیاری از موارد نشان داده است درصد بالایی از صدمات به طور مستقیم و یا غیرمستقیم به وضعیتنامطلوب برنامه ریزی و شناسایی و کاهش خطرات شهری مربوط می شده است . در واقع می توان گفت علل عمده آسیب ها و تلفات ناشی از زلزله را علاوه بر بیتوجهی و سهل انگاری در رعایت استاندارهای ایمنی سازه ها، در فقدان اصول، برنامه ها و طرح های شهرسازی مناسب نیز می بایست جستجو کرد. با شناخت نحوه عمل و رفتار زلزله در مناطق شهری و به کارگیری راهبردهای مناسب درزمینه برنامه های منطقه ای، برنامه ریزی و طراحی شهری، می توان خطر زلزله را در مناطق شهری به کمترین میزان کاهش داد. یکی از جنبه های مؤثر در جهت کاهش آسیبپذیری مناطق شهری در برابر خطر زلزله، برنامه ریزی کاربری زمین شهری به عنوان هسته اصلی برنامه ریزی شهری است، که با وارد کردن موضوع ایمنی در برابر خطرزلزله در آن، می توان انعطاف پذیری مناطق شهری را در برابر خطر زلزله، افزایش داد. مقاله پیش روی درصدد بیان رابطه کاربری زمین شهری با آسیب پذیری شهر از زلزله است و موضوع اصلی آن تاکید بر لزوم این جنبه از برنامهریزی شهری است. هدف از این نوشتار ضمن مشخص نمودن راهبردهای برنامه ریزی کاربری زمین، ارایه سیاست ها و معیارهای منعطف، ساده، منطقی و قوی جهت بهسازیبافت شهر در مقابل زلزله است. در این مقاله شناساندن نقش برنامه ریزی شهری و کالبدی و موضوعات مرتبط با آن مانند ساختار شهر، بافت شهر، شکل شهر، تراکمهای شهری و نحوه کاهش خسارتهای زلزله از دیدگاه شهرسازی در بافت تاریخی جلفای اصفهان بررسی شده است

Keywords:

برنامه ریزی کاربری زمین شهری , بافت شهر , آسیب پذیری در مقیاس شهر , بافت جلفای اصفهان