مبانی کلامی و اعتقادی تعاملات حضرت امیر با خلفاء

پس از رحلت رسول کرم، یکی از تلخ ترین حوادث، غصب خلافت حضرت علی، بود. با آن همه تأکید رسول خدا بر جانشینی، حضرت امیر، چرا سکوت نموده و خانه نشینی را برگزیدند و تعاملاتی همچون عدم قیام، مشاوره به خلفاء و گاه انتقادات شدید و سازنده داشتند؟ علی رغم یقین به خلافت، تعاملات ایشان با خلفاء از چه مبانی اعتقادی و برای تحقق چه هدفی صورت گرفته است؟ در این تحقیق، در حد بضاعت به تحلیل مبانی کلامی و اعتقادی این تعاملات، بر مبنای دلایل عقلی، قرآنی، روایی و تاریخی پرداخته و محصول آن چنین ره آوردی است؛ حضرت امیر، در راستای اهداف دین اسلام، در مقابل عصب ضالمانه خلافت، از هیچ اقدامی دریغ نکرد و با اصرار در عدم بیعت و خانه نشینی، مخالفت خود را از وضع موجود بیان فرمود. ایشان به علت اطاعت از وصیت پیامبر، به جهت حفظ جان خود، همچنین اهل بیت و یارانش، عدم یاری مردم و جلوگیری از بروز فتنه، بر قیام اصرار نفرمود که تعبیر به سکوت شد و برای حفظ مصالح اسلام و مسلمین، از ارائه اقداماتی همچون ارائه مشاوره به خلفاء در زمینههای مختلف کوتاهی نکرد و نسبت به عملکرد آنان نیز غافل نبوده و چنانچه برحسب مصلحت لازم می دید، به شدت آنها را نقد می فرمود.

Keywords:

حضرت علی , خلفاء , امامت , خلافت