مقدمه ای برآسیب شناسی آموزش هنر در آموزش عالی

تربیت هنری یکی از کارکردهای اساسی ومهم نظام آموزشی است.امروزه صاحب نظران در صدد بر آمده اند تا با معرفی زمینه هاوبنیادهای نظری ضرورت تربیت هنری را به نظام آموزشی وبرنامه های درسی تبیین وتوجیه کنند.متأسفانه درصحنه عمل به تربیت هنریبه عنوان موضوعی واسطه نگریسته شده وبه صورت اخص مورد توجه واهمیت قرار نگرفته وقطعأ بی توجهی به نقش هنری تأثیرات مخربیبر رشدوپرورش وتکامل فکری هنرجویان در طولانی مدت خواهد داشت وجریان آموزش عالی هنر را به مجرایی ناکارآمد وعقیم تبدیلخواهد کرد.این پژوهش بر اساس ماهیت وروش ،تحلیلی-توصیفی است،که علاوه بربیان وتصویرسازی موقعیت آموزش هنردر آموزش عالیبا استفاده از شیوه توصیفی به تشریح نحوه تدریس دروس هنر پرداخته وسپس از روش گردآوری کتابخانه ای چگونگی وچرایی تدریسرشته های هنررا درمقاطع دانشگاهی بدین صورت بررسی نموده ودرنهایت معضلات آموزش هنر را دردانشگاه ها نقد کرده ونیازهای آنراباتوجه به شرایط موجود بیان نموده وبه ارائه پیشنهاد وراهکار برای تغییر وتحول درمباحث آموزش هنر به جهت بهبود اوضاع شغلی فارغالتحصیلان وپیشرفت جایگاه هنربالحاظ نمودن نیازهای جامعه وانتظارات دانشجویان رشته های هنر باحفظ هویت فرهنگی،قومی،ملیبپردازد.با توجه به مطالب فوق شایدبتوان به سوال زیرپاسخی علمی داد.آیا با بکارگیری شیوه های نوین آموزش هنر،ارتقاء سطح کیفی آثارهنری وپیشبرد اشتغالزایی فارغ التحصیلان را مشاهده خواهیم نمود؟نتایج نشان می دهد که پارادایم های نوین آموزش هنر، تفکرهمراه بامطالعه ونقد با استفاده از برداشت های شخصی صحیح، ذهن منفعل را به سمت ذهنی فعال سوق می دهدو نیروهای بالقوه رابالفعل میسازد،بنابراین بهره بری یادگیری را ارتقاء داده، در نتیجه یادگیری مهارت وتکنیک سهل میشود که موجب پویایی، اکتشافات تیزبینانه باتاکید بر نوآوری ومنعطف با نیازهای اجتماع می شودکه موارد فوق نهایتا جایگاه فرد را درحرفه خویش تثبیت می سازد.

Keywords:

آسیب شناسی , هنر , آموزش عالی