ساماندهی بافت تاریخی در فضای شهرهای ایران در راستای ارتقای کیفیت آن

محیط فیزیکی زندگی در شکل گیری میزان رضایتمندی ساکنین نقش غالبی دارد . هر چند نسبی بودن میل نیاز انسان همواره شکلی از کمبود را برای او به همراه دارد اما استانداردهای پایین در یک منطقه بهعنوان زیر مجموعه یک محیط شهری در مقایسه با سایر مناطق شهر که دارای حداقل استانداردهای برخورداری می باشند شرایط مقایسه را فراهم آورده و حس نارضایتی شکل می گیرد. اولین اقدام برایاحیای مراکز تاریخی شهر، شناخت کامل، درک اهمیت و کنترل تحولات آن در گذر زمان است . هدایتی که متضمن پویایی این مراکز ، بازگرداندن منزلت از دست رفته به آن بر اساس زمینه های تاریخی باشد .هنگامی می توان از یک الگوی مناسب برای استفاده نسل های کنونی و آینده بهره برد که ازاصول مدرنیته با توجه به آداب و رسوم فرهنگی و سنت های دیرین استفاده شود و ضمن حفظ نماد شهرسازیو معماری اصیل، دربردارنده سرزندگی و پویایی باشد . آنچه باید همواره مورد توجه قرار گیرد این است که تاکنون هیچ استاندارد تنظیم شده ای در زمینه احیاء و مرمت مرکز تاریخی شهر، وجود نداشته است .همچنین مراکز تاریخی شهر بسته به فرهنگ، تاریخ، آداب و رسوم و شیو ههای زندگی هر شهر متفاوتند . بنابراین، تحقق ساماندهی بافت تاریخی و کهن شهر، نیازمند تشخیص صحیح و بهره گیریمناسب از امتیازها و پتانسیلهای موجود در آن است تا برای ساکنان، شرایط مطلوب زندگی را فراهم کند . در این روش از روش تحلیلی توصیفی عمل کرده تا عوامل ارتقای کیفیت فضاهای شهری در بافت های - تاریخی مورد ارزیابی قرار بگیرد

Keywords:

ساماندهی , بافت تاریخی , فضای شهری , ایران , کیفیت فضا