پایداری شهری از منظر پارک ها وفضاهای سبز عمومی

امروزه مفهوم شهرها بدون فضای سبز در اشکال گوناگون آن، دیگر غیر قابل تصور می باشد. گسترش تکنولوژی آنچنان در روان واحساسبشر قرن بیست و یکمی اثرات نامطلوب گذاشته که همبستگی ذاتی و دیرینه انسانها با طبیعت به جدایی کشیده شده و اثرات آن درانسانهای خموده، عصبی و به ظاهر متحرک نمایان می باشد تا تنها وجه پیوند دهنده بین انسان و طبیعت، پناه بردن انسان به دامانفضاهای سبز عمومی و پارکهای شهری قلمداد شود. اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد می باشد که امروزه وجود این کاربری بهعنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید.به دلیل نقش مهم فضای سبز در زندگی شهروندان توجه به فضاهایسبزدر مدیریت و برنامه ریزی شهری جایگاه غیر قابل انکاری دارد.برای یک برنامه ریزی موفق,نیاز به عواملی چون بودجه و اعتبارات مالیکافی می باشد.در کنار این عوامل فاکتور مهم دیگری چون شناخت وضعیت موجود و پتانسیل مناطق شهری از لحاظ ساختار فضای سبز وایجاد فضا های سبز ضروری می باشد.نتایج نشان می دهد که فضاهای سبز شهری در شهرها,دارای مکان گزینی بهینه نیستند و قدرتپاسخگویی به نیاز شهروندان را ندارند بر همین اساس لزوم مکان یابی صحیح در جهت احداث پارک های جدید به شدت احساس می شود.

Keywords:

پارک , فضای سبز , مکان یابی , سرانه ی فضای سبز , برنامه ریزی شهری