تاثیر فضاهای بازشهری در کیفیت محیط های مسکونی (نمونه موردی: محدوده مسکن های مهر بهبهان)

امروزه با رشد و توسعه شهرها، زندگی آپارتمان نشینی و به خصوص زندگی در مجتمع های مسکونی روز به روز در حال افزایش است. گسترش ساخت و ساز در شهرها بدون درنظر گرفتن فضاهای باز نمی تواند جوابگوی نیازهای ساکنان باشد. چرا که فضاهای باز، علاوه بر اهمیتشان در کاهش تراکم ساختمانی در روحیه و کیفیت زندگی اجتماعی ساکنین نیز تدثیر بسزایی دارد. از آنجایی که انسان موجودی اجتماعی است نیازهای اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران از نیازهای اساسی او به شمار می رود. لذا فضاهای باز در شهرها می توانند موقعیت هایی برای ارتباط ساکنین و انجام فعالیت های گروهی آنان ایجاد کند. یکی دیگر از مسائل مورد توجه امروز، کمبود فضاهای باز قابل استفاده در مواقع بحران است، به طوریکه تناسب لازم میان سطح فضای ساخته شده، تراکم ساختمانی و فضای باز قابل استفاده در مواقع بحران وجود ندارد. از این رو پزوهش حاضر به بررسی تدثیر فضاهای باز شهری در کیفیت محیط مسکونی می پردازد که در این راستا، با استفاده از روش میدانی وکتابخانه، ابتدا به شناخت بستر و نظریه ها می پردازد. پس از آن مسکن های مهر بهبهان به عنوان نمونه انتخاب شده و عوامل مؤثر در آن با توجه به شاخصه های کیفی تجزیه و تحلیل گردید. بعد از مطالعات انجام شده به نظر می رسد که در صورت گسترش و بالا بردن امکانات و کیفیت طراحی فضاهای باز، به فراهم شدن بستر تعاملات اجتماعی و پیشگیری از بروز حادثه منجر می شود و به شکل معناداری کیفیت و مطلوبیت محیط زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد.

Keywords:

فضای باز , مسکن , کیفیت محیط , مجتمع مسکونی