بررسی در زمانی هویت بخشی به حیوانات در ادبیات فارسی

در این مقاله سعی شده است به دلایل استفاده از نام حیوانات جهت اشاره به انسان ها، پرداخته شود .و پژوهشگر با بکارگیری رویکرد در زمانی به بررسی این موضوع در ادبیات فارسی کهن و نو پرداخته است. لذا سعی شده است تا مثال هایی از ادبیات کهن مانند: کلیله و دمنه ، منطق الطیر، مرزبان نامه و ادبیات جدید مانند:آثار جمال زاده، هدایت، قصه های کودکان و نوجوانان ، کارتون های تلوزیونی و غیره بیان شود. با توجه به نتایج به دست آمده پژوهشگر به این نتیجه رسیده است که در ادبیات کهن با دادن هویت انسانی به حیوانات ، نویسندگان در صدد بوده اند تا از حیوانات به عنوان نماد و نشانه جهت بیان اوضاع اجتماعی و سیاسی جامعه استفاده نمایند و همچنین تبعیض بین زن و مرد را با دادن القاب مردانه به حیوانات قدرتمند و القاب زنانه به حیوانات ضعیف نشان دهند.ولی در ادبیات نو که بیشتر در قصه های کودکان این مقوله به چشم می خورد، بیشتر جنبه تفننی و سرگرمی دارد تا بیان اوضاع اجتماعی -سیاسی و القاب زنانه بیشتر به حیواناتی داده شده است که روحی لطیف تر و مهربان تر دارندو القاب مردانه به حیواناتی داده شده است که خشن تر هستند.

Keywords:

ادبیات نو و کهن , تبعیض جنسیتی , هویت بخشی و کارتون های تلوزیونی