بررسی زبانی نسبت دوستی و ریاست در اندیشه سیاسی فارابی

در این مقاله تلاش شده است تا با بررسی زبانی آثار فارابی، رابطه میان ریاست و دوستییا به بیان دیگر، میان شیوه حکومت (یعنی نوع نظام) و سبک روابط بین اشخاص، موردبررسی قرار گیرد. دوستی از جمله مقولاتی است که در تاریخ اندیشه سیاسی ، هموارهجایگاه ویژ های را به خود اختصاص داده است. این مقوله از دیرباز در یونان با مقولاتدیگری چون عدالت ، برابری و برادری، جزء فضائل انسانی محسوب می شده است و درساخت جامعه آرمانی مورد نظر اندیشمند سیاسی مورد توجه بوده است به نحوی کهدوستی و پولیس با یکدیگر پیوندی تنگاتنگ داشته اند. همچنین، ریاست به معنای تدبیر وهدایت یک جمع براساس یک نظام از پیش تعریف شده است که غایت آن، رساندن افرادتحت رهبری به مقصدی است که بر سر آن تآمل فلسفی شده است؛ با استفاده از روشهرمنوتیک مؤلف-زمینه اسکینر، در اندیشه سیاسی فارابی، می توان گفت که میان ریاستو محبت نسبت مستقیم و ارگانیک برقرار است. به دیگر سخن، ریاست مدینه فاضله وقتیمی تواند کارآمد و موفق باشد که در بین اتباع، اعضاء و طبقات مدینه رابطه دوستی حاکمباشد. از این منظر، رابطه دوستی یک رابطه یک طرفه نیست؛ دوستی رئیس نسبت به اتباعو به عکس و نیز دوستی اتباع نسبت به یکدیگر.

Keywords:

اندیشه سیاسی , دوستی , روش هرمنوتیک , ریاست , فارابی