بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر مهارت های تنظیم هیجان، خودپذیری، در زوجین در آستانه ی طلاق شهر تهران

موضوع پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر مهارت های تنظیم هیجان، خودپذیری، در زوجین در آستانه ی طلاق شهر تهران می باشد. این پژوهش که در سال تحصیلی 1394 - 1395 انجام شده است با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای 30 نفر از زوجین در آستانه ی طلاق شهر تهران 15) نفر به عنوان گروه آزمایش و 15 نفر به عنوان گروه کنترل) انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای تحقیق از پرسش نامه های تنظیم هیجانی گارنفسکی، خود پذیری آیزنک و سازگاری زناشوئی اسپینر استفاده شد. تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از تحلیل کواریانس نشان دادکه فرضیه ی اول مبنی بر معناداری مداخله ی مورد نظر بر پذیرش خویشتن معنادار بوده(p<0/000 )بوده و در نهایت توانسته است مهارت های تنظیم هیجان را به طور معناداری بهبود بخشد(p<0/000)بنابراین فرضیات پژوهش مبنی بر معناداری تاثیر مداخله ی مورد نظر بر متغیرهای پژوهش تایید می گردد. نتایج این پژوهش توجه به عوامل چندگانه ی سرشتی، خانوادگی و اجتماعی را به عنوان متغیرهای تاثیر گذار در تحول مشکلات زناشوئی این پژوهش درمانهای مبتنی بر رویکرد کل گرا و مبتنی بر هیجان ها از قبیل رفتاردرمانی دیالکتیک را به عنوان درمان های با کارآمدی بالا در اختلالات مربوط به سازگاری پایین زناشوئی پیشنهاد می کند.

Keywords:

تنظیم هیجان , سازگاری زناشوئی , خویشتن , رضایت زناشوئی , پذیرش خویشتن