عدم توجه به حیات اجتماعی از دیدگاه برنامه ریزی کاربری اراضی مهمترین چالش طرحهای توسعه ی شهری (نمونه موردی: طرح تفصیلی منطقه ثامن مشهد)

حیات اجتماعی (La vie Sociale) در شهر، شرایط زیستی است که در آن تمام عناصر و فضاهای کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی در حال تحرک و پویایی و دارای کارکرد و استمرار باشند. به سخن دیگر، نتیجه و برآیند کارکرد عناصر شهری که شرایط زیست متعادل را در جامعه شهری استمرار می بخشد، حیات اجتماعی نامیده می شود. هر جامعه شهری دارای محیط و شرایط زیست مربوط به خود است. مادام که عناصر و فضاهای جامعه همزمان و به طور متوازن در فعالیت باشند، تداوم زیست شهری حاصل می شود. در این صورت زندگی و حیات اجتماعی روند عادی خود را می یابد، هویت خود را معنی می کند، مفهوم شهروندی شکل می گیرد.این چنین حیات اجتماعی، محصول کارکرد مجموعه فضاها و عناصر کالبدی - اجتماعی در شهر است.در تهیه هر طرح توسعه شهری نکته ی مهمی که تحقق پذیری آن را تضمین می نماید اقبال و مشارکت اجتماعی شهروندان در پیاده سازی و استقرار آن می باشد. اقبال اجتماعی باعث شکل گیری جوامع مدنی و رسیدن به اهداف و آرمانها می گردد و در نهایت افزایش حس تعلق خاطر ساکنین نسبت به شهر و محله را سبب می گردد. زمانی این احساس تعلق افزایش می یابد که جامعه شهری مراحل ساخت و استقرار و اسکان را پشت سرگذاشته ، عناصر و فضاهای مختلف شکل گرفته ، جمعیت استقرار یافته و ساکنان در راه اندازی و استقرار مشارکت لازم را داشته باشند، و شکل گیری حیات شهری به انجام برسد. در حیات اجتماعی شهر، فضاهای زندگی اجتماعی از فضاهای کالبدی جدا نیستند. در جهت دستیابی به اهداف موضوع طرح تفصیلی ثامن (بافت پیرامون بارگاه حرم مطهر رضوی) به عنوان نمونه موردی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. باید خاطر نشان شد که در مطالعات پیش رو از روش مشاهده ، مطالعه اسناد کتابخانه ای و مصاحبه استفاده گردیده است.

Keywords:

حیات اجتماعی , طرح های توسعه شهری , طرح تفصیلی ثامن