بررسی تغییرات آب قابل استفاده خاکهای مختلف در اثر افزودن هیدروژل و کمپوست

با مدیریت صحیح آب و خاک و بکارگیری فنون پیشرفته م یتوان از منابع محدود آب به نحو بهینه استفاده نمو د. در این رابطه در مناطق خشک اقدامات مختلفی در جهت حفظ و ذخیره آب در خاک می توان انجام داد. مواد اصلاح کننده جدید که به تازگی کاربرد وسیعی در دنیا پیدا کرد هاند، هیدروژل ها یا مواد پلیمری سوپر جاذب هستند. این تحقیق به منظور تعیین مناسبترین میزان سطح استفاده ماده جاذب رطوبت، برای افزایش راندمان آبیاری به شیوه طولانی کردن فواصل آبیاری و استفاده بهینه از آب در مناطق خشک، انجام گردیده است. در این رابطه، اثرات متفاوت حاصل از تیمارهای بکارگرفته شده از هیدروژل (SuperAB A100) ساخت پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران بر سه نوع بافت خاک (سبک، متوسط و سنگین) در چهار سطح استفاده (2، 4، 6 و8) گرم پلیر در کیلوگرم خاک وهمچنین کود کمپوست درچهار سطح استفاده (2، 4، 6 و8 بصورت درصد وزنی)، بر پارامترهای منحنی مشخصه رطوبتی خاک حال از برازش مدل RETC بررسی گردیده است. همچنین داده های آزمایشگاهی برای هر بافت در هر مکش در قالب طرح آماری فاکتوریل آنالیز آماری شدند، تا تاثیر بهترین سطح استفاده هیدروژل بر افزایش درصد رطوبت حجمی خاک، بر پایه منحنی های مشخصه رطوبتی بدست آمده، مشخص شود. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که بین جاذبها با هم و با کنترل وبین سطوح استفاده، اختلاف معنی داری در سطح یک درصد وجود دارد. میزان آب قابل استفاده گیاه (Available water content) نیز در هر بافت نسبت به کنترل افزایش دارد. بطور کلی کاربرد هیدروژل (Super AB A100) در سطوح 2 تا 8 گرم در کیلوگر خاک، میزان رطوبت قابل استفاده را به ترتیب 1 تا 6/2 برابر نسبت به کنترل، افزایش داده است در حالی که این افزایش در مورد کود کمپوست به ترتیب 1 تا 1/2 برابر است.

Keywords:

هیدروژل , پتانسیل آب در خاک , منحنی مشخصه رطوبتی خاک , کود کمپوست