تحلیل تطبیقی میزان برخورداری شهرهای گیلان و مازندران با استفاده از مدل اسکالوگرام

تمرکز امکانات و خدمات در محدوده های خاصی از کشور سب شده است تا عدم تعادل های منطقه ای به شکل نا خوشایندی بروز کرده و ازاین رهگذر توسعه پایدار،همه جانبه و متعادل منطقه ای با مشکل اساسی مواجه می شود .امکانات و خدمات شهری یکی از مواردی است که باتمرکز بیش از حد در یک یا چند نقطه شهری به عدم تعادل های منطقه ای دامن زده است .به گونه ای که مدیریت و برنامه ریزی نقاطمتمرکز شهری را با مشکل جدی مواجه کرده و از طرفی سبب عدم توسعه یافتگی مناطق حاشیه ای و شهرهای کوچکتر شده است. بنابراینلزوم بررسی توزیع فضایی امکانات و خدمات در سطوح شهر های استان ها یکی از ضرورت هایدست اندرکاران و مدیران محسوب می شود. لذادر این پژوهش سعی بر آن شده است تا با استفاده از مدل اسکالوگرام به سطح بندی شهر های استان های مازندران و گیلان از نظر میزانبرخورداری از خدمات و امکانات شهری پرداخته شود تا ضمن شناسایی تفاوت ها و کاستی ها ،با مطالعه تطبیقی، عدم تعادل در نوع امکانات دردو استان همجوار با شرایط اقلیمی ،فرهنگی ،اقتصادی و ....مشابه مشخص شود .بنابراین ابتدا میزان و نوع امکانات و خدمات شهری در قالب13 شاخص از سالنامه آماری سال 1390 مرکز آمار ایران مستخرج و سپس به تحلیل میزان و نوع تفاوت ها و نابرابری های موجود پرداخته شد .نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که در استان گیلان شهر های رشت و لاهیجان با فاصله بسیار زیادی برخوردارترین شهرستان محسوبمی شود و در استان مازندران نیز شهرستان قائمشهر ،بهرمندترین شهر محسوب می شود. بنابراین می توان اذعان داشت که نابرابری های منطقهای در قالب توزیع امکانات و خدمات به نابرابری های منطقه ای و ناحیه ای دامن زاده است و مدیریت و اداره هماهنگ واحدهای شهرو منطقهرا با مشکل مواجه کرده است.

Keywords:

عدم تعادل منطقه ای و شهری , نابرابری , مدل اسکالوگرام , مازندران وگیلان