بررسی رابطه آموزش مهارت زندگی واعتماد به نفس در دانش آموزان کم توان ذهنی سه مقطع (ابتدایی – پیش حرفه ای وحرفه ای) شهرستان اصفهان

این مطالعه باهدف بررسی رابطه آموزش مهارت زندگی (مهارت کلامی- مهارت حرکتی – مهارت خود یاری و مهارتارتباط مؤثر) با اعتمادبه نفس صورت بندی شده است. جامعه پژوهش به صورت سرشماری شامل کلیه دانش آموزانکم توان ذهنی سه مقطع ابتدائی–پیش حرفه ای و حرفه ای شهرستان اصفهان به تعداد 186 نفر می باشند. با توجه بههدف، روش و موضوع تحقیق، در این تحقیق از روش توصیفی و از شاخص های فراوانی، درصد فراوانی تجمعی، گرایشمرکزی و پراکندگی و برای اثبات داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون و تجزیه وتحلیل واریانس یک راهه و آزمونکولمو گراف – اسمیرنف استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین آموزش مهارت زندگی و اعتمادبه نفس رابطهمعنی دار وجود دارد (p<0/01) این رابطه به طور تفکیکی بین همه مؤلفه های مهارت زندگی (مهارت کلامی، مهارت حرکتی، مهارت خودیاری و مهارت ارتباط مؤثر) و اعتمادبه نفس نیز معنی دار است؛ همین طور برای آزمودن این سؤالکه آیا مؤلفه های آموزش مهارت زندگی از توان پیش بینی برای اعتمادبه نفس دانش آموزان برخورداراست؟ از تحلیلرگرسیونی چندگانه استفاده شده است از بین چهار متغیرهای پیش بینی شده دو متغیر مهارت حرکتی و مهارت ارتباطمؤثر بیشترین ضریب تبیین شده را داشتند و توان پیش بینی اعتمادبه نفس را پیدا کردند مهارت حرکتی 38 % ومهارت ارتباط مؤثر 8% توان پیش بینی را داشتند.

Keywords:

مهارت زندگی , اعتمادبه نفس , ارتباط , مهارت حرکتی , کم توان ذهنی