نقش گردشگری طبیعت گرد (اکوتوریسم ) در توسعه پایدار مناطق ایران

محیط به عنوان یکی از ارکان اصلی جریان گردشگری محسوب می شود. از این رو گردشگری و محیط (در ابعاد انسانی و طبیعی) به طور متقابل به هم وابسته می باشند. محیط، بسیاری از جاذبه ها را شکل می دهد و پیشبرد توسعه گردشگری به کیفیت محیط مورد بازدید وابسته است. علاوه بر آن، اجرای پروژه های گردشگری در مراحل مختلف همچون، انتخاب و تعیین محل، ایجاد امکانات دسترسی به محل های موردنظر، احداث هتل ها، مهیا نمودن تاسیسات زیربنایی، همگی در رابطه با محیط بوده و توجه به ابعاد محیطی در پروژه های گردشگری همیشه در اولویت قرار دارد. دنیای صنعتی امروز سبب شده تا انسانها، برای رهایی از هر نوع تنش و فشارهای روحی و روانی و برای دستیابی به آرامش درونی، به دامان طبیعت پناه ببرند و به این وسیله انرژی از دست رفته خود را دوباره بدست آورند. زیرا انسانها به طور ذاتی دوست دارند به اصل و منشا خود، یعنی طبیعت بازگردند. از طرفی رشد فزاینده تکنولوژی و صنعت، شتاب بی رویه زندگی به سوی ماشینی شدن و خستگیهای روحی ناشی از آلودگیهای تمدن بشری، باعث شده است که انسانها تامین آسایش و آرامش خود را در پناه بردن به طبیعت ترسیم کنند. جهانگردان با هدف بهره گیری از زیباییهای طبیعی و جلوه های حیرت انگیز خلقت به کوهستانها، کوهپایه ها، جنگلها، جلگه ها، دره های عمیق و بیابانها سفرمی کنند. این گرایش قوی و تمایل خاص به بهره مند شدن از طبیعت، اکوتوریسم نام گرفته است. از آنجا که توسعه جهانگردی و بهره مندی از مزایای صنعت توریسم در آینده روند رو به رشدی خواهد یافت.و بهره بردار ی از توانها و قابلیتهای گردشگری در هر منطقه می تواند زمینه ای پویا و فعال را برای توسعه آن فراهم کند، این صنعت جایگاه مخصوصی را در برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها بخصوص ایران میتوانید پیدا کند. این تحقیق با روش توصیفی -تحلیلی به بیان شاخص های مهم در توریسم طبیعت گرد یا همان اکوتوریسم می پردازد و با تطبیق ان با کشورهای پیشرفته در صدد تجزیه و تحلیل و ارائه بهترین راهکارها در زمینه گردشگری طبعیت برای ایران است.

Keywords:

گردشگری , طبیعت , توسعه پایدار , ایران