نماز به مثابه تجربه معنوی در زندگی مردمان شاهنامه

جهان اجتماعی شاهنامه موزه ی مردمشناسی از ایرانی تباران پیش از اسلام است و آیین این مردمان را در جنبه های گوناگون زندگی می نمایاند. نماز چه به عنوان وظیفه و چه به عنوان آیینی دینی، تجربه ی معنوی نابی است که از گذشتهی باستانی در نهاد بشر جاری است. این مقاله درصدد این است که جایگاه نماز را به عنوان آیین خاصی از نیایش در شاهنامه ی فردوسی بیان نماید.در این مقاله به روش کتابخانه ای داده های تحقیق از متن مورد مطالعه استخراج شده است.جامعه آماری تحقیق، شاهنامه ی فردوسی بوده، نمونه گیری به روش کنترل شده انجام گرفته و شامل داستان های اساطیریشاهنامه از آغاز تا حکمروایی فریدون می باشد. داده های به دست آمده پس از توصیف و جمع بندی، به وسیله دیدگاه نظری تفسیرگرایی مشاهده شده و مورد تحلیل فلسفی قرار گرفته است.نماز به عنوان گونه ی خاص و تعریف شده ازنیایش در شاهنامه سپاس و تسلیم در برابر آفریننده یکتا و بی همتا است و با جلوه ای معنوی، موجب نیل به اثرات ملموس مادی می گردد. تهمورث 1 با پیروی از دستور خویش که استمرار به اقامه ی نماز شب داشته به فره ایزدی دست می یابد و فرانک 2 به شکرانه حکمروایی فریدون، نماز به پای می دارد. متغیرهای جنسیت و پایگاه اجتماعی با تجربه معنوی از نماز ارتباط ندارد.

Keywords:

نماز , شاهنامه فردوسی , تجربه ی معنوی